Ευθανασία διά των πρόωρων εκλογών επέλεξε ο Καραμανλής
Την ευθανασία, αντί του αργού, αλλά βέβαιου πολιτικού θανάτου επέλεξε τελικά ο Κώστας Καραμανλής, δια της προσφυγής στις κάλπες. Είχε πάρει προ πολλού τις αποφάσεις του, αλλά του έλειπε η τόλμη να τις υλοποιήσει. Δεν είχε δε καταστήσει κανένα κοινωνό των ειλημμένων αποφάσεών του και αυτό επιβεβαιώνεται από το γεγονός, ότι δεν κάμφθηκε ούτε από τις αντιδράσεις της πλειοψηφίας της κοινοβουλευτικής του ομάδας, που είχε βγει στα κεραμίδια προκειμένου να τον αποτρέψει.
Είναι πλέον σαφές ότι ο Κώστας Καραμανλής πάει στις εκλογές για να χάσει και αυτό διαφαίνεται -μετά από ενδελεχή μελέτη- και από το χθεσινό δραματικό απολογητικό διάγγελμά του.
Γνωρίζει δε, ότι δεν πείθει κανένα, όταν ισχυρίζεται ότι ζητάει νωπή λαϊκή εντολή για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που δεν έλυσε, όπως πριν από πεντέμισι χρόνια είχε επαγγελθεί. Την ίδια εντολή είχε ζητήσει και πριν από δύο χρόνια και του την έδωσε ο ελληνικός λαός. Αντί να λύσει όμως προβλήματα επισώρευσε πολύ περισσότερα.
Στην ουσία μάλιστα προβάλλει τους ίδιους λόγους που είχε επικαλεστεί και πριν δύο χρόνια, προκειμένου να πάρει από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας τη διάλυση της Βουλής. Με διαφορετική όμως διατύπωση, ώστε να μην προσκρούσει στην παράγραφο δύο του άρθρου 41 του Συντάγματος, που ρητά ορίζει: «Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας διαλύει τη Βουλή με πρόταση της Κυβέρνησης που έχει λάβει ψήφο εμπιστοσύνης, για ανανέωση της λαϊκής εντολής προκειμένου να αντιμετωπισθεί εθνικό θέμα εξαιρετικής σημασίας. Αποκλείεται η διάλυση της Βουλής για το ίδιο θέμα».
Πρόσωπα μη πολιτικά που τον γνωρίζουν καλά αποκαλύπτουν, ότι την απόφασή του να αποδράσει από τις ευθύνες και τους μπελάδες της διακυβέρνησης, την είχε λάβει και όταν με στόμφο δήλωνε: «Είμαι και θα είμαι στην πρώτη γραμμή, αποφασισμένος να τα καταφέρουμε και αποφασισμένος να ξεπεράσουμε με τις λιγότερες δυνατές συνέπειες την τρικυμία» (Καστοριά 27/4/2009).
Τα ίδια λέει και στο διάγγελμά του, έχοντας επίγνωση μάλιστα, αφού το ομολογεί, ότι η τρικυμία, εξαιτίας της απραξίας του, έχει αναβαθμιστεί σε τυφώνα της κλίμακας 6.
Ήδη εδώ και πολύ καιρό κυβερνητικοί βουλευτές αλλά και υπουργοί, που αγωνιούσαν για το μέλλον τους, σε κατ΄ ιδίαν συζητήσεις, ομολογούσαν ότι ο πρωθυπουργός δεν παίρνει πρωτοβουλίες και παρακολουθεί ως θεατής τις εξελίξεις.
Μάλιστα ένα από τα παλιά στελέχη της παράταξης, επί 17 χρόνια βουλευτής, εκ των πρωταγωνιστών της κίνησης του 1997, μέλος της πάλαι ποτέ ομάδας των «λοχαγών» μας έλεγε χαρακτηριστικά : « Αν και από πρώτο χέρι γνωρίζω τις αδυναμίες του (απεχθάνεται την πολλή δουλειά), θα έβαζα στοίχημα το σπίτι μου, ότι για την πρώτη περίοδο διακυβέρνησης, κάποια από τα προβλήματα της καθημερινότητας θα εύρισκαν τη λύση τους, δουλεύοντας ο ίδιος έστω και λίγο. Σήμερα δεν θα σχημάτιζα ούτε ένα σουβλάκι».
Ο χαλαρός και καλοπερασάκιας Κώστας Καραμανλής, δεν έδωσε μάχη να γίνει αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, Τον επέβαλαν οι βαρώνοι του Καραμανλισμού και οι αποκαλούμενοι λοχαγοί, κάμπτοντας τις επιφυλάξεις του για το βάρος των ευθυνών που θα έπεφταν επάνω του. Τον έπεισαν, ότι αυτοί θα κάνουν τη δουλειά και αυτός θα έχει την αίγλη.
Την 7ετία της ανεύθυνης αντιπολίτευσης όλα πήγαιναν καλά. Όταν ο λαός του έδωσε την εντολή να κυβερνήσει τη χώρα, εκχώρησε ουσιαστικά την διακυβέρνηση του τόπου στους κολλητούς του με τα γνωστά αποτελέσματα.
Τώρα λοιπόν ήρθε η ώρα του τελικού λογαριασμού.
Είναι ίσως η πρώτη φορά που ο Κώστας Καραμανλής συσκέυθηκε μόνο τον εαυτό του και πήρε την τελική του απόφασή: ΑΥΛΑΙΑ.
Από τον ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ
