Menu

facebook1twitter1

A+ A A-

Ο Assad υπήρξε άραγε ποτέ; Οι Φράουλες σίγουρα ναι…

«Μπροστά μας όμως το μηδέν ούτε καν χρόνος.
Τρέχοντας προς το άδειο, το κενό, χωρίς χρόνο.
Κάπου μέσα στο μυαλό και στην καρδιά,
Στο κρυμμένο βάθος της ψυχή μας,
νιώσαμε πως η φυγή αυτή ήταν ακόμα πιο φρικιαστική
από το να μείνουμε εκεί που ζούσαμε.
Από τώρα όπου κι αν πάμε θα είμαστε ξένοι
Θα είμαστε φιλοξενούμενοι
Θα είμαστε περιπλανώμενοι σε ξένο τόπο».

(Ραφαέλ Χουσεινού, Φεύγοντας από το Αγκνταμ, Αζερμπαϊτζάν, Μάιος, 1993)

 

assad fraoules1Ο δεκατετράχρονος Assad, ο μικρός Αφγανός από την Kabul, ξεκίνησε την προσωπική του Οδύσσεια αναζητώντας την Ιθάκη της ζωής του σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα του βορρά…Οι «ερινύες» εξάλλου έτσι του είπαν, στο βορρά είναι ο παράδεισος και η Ελλάδα απλά ένας «σταθμός» στο ταξίδι σου προς το λαμπρό μέλλον… Και μην σου διαφεύγει, τόσοι τα έχουν καταφέρει, ο Mohhamad, o Mujstaba, o Ramin, o Omid… μικροί ήρωες με ένα μεγάλο όνειρο… και εσύ Assad μπορείς να τα καταφέρεις…

Ο ανήλικος Assad σε ρόλο Οδυσσέα θα στοιβαχτεί σε βάρκες, ίσως θα κολυμπήσει, θα κινδυνεύσει να πνιγεί, θα φωνάξει βοήθεια, θα χάσει τους δικούς του, θα βγει στην ακτή κάποιου νησιού, θα διηγηθεί την ιστορία του ξανά και ξανά, θα κλείσει τα μάτια του μπροστά στις κάμερες, θα περάσει μερικά χρόνια σε κάποιο καταυλισμό, θα ξαναπεί την ιστορία του, θα ξανα μετρήσει αυτούς που έχασε, θα δείξει τις πληγές στο σώμα του….

Αργότερα θα καταλάβει, αν δεν του το έχουν πει ήδη, ότι ενδεχομένως ανήκει σε μια σχετικά «προνομιούχα κατηγορία» αλλοδαπών, αυτή των αιτούντων άσυλο πρόσφυγες. Θα διηγηθεί την ιστορία του για μια ακόμα φορά, θα αναφερθεί στο ταξίδι, θα αναφερθεί στο παρελθόν, θα ξαναμετρήσει αυτούς που έχει χάσει, θα διηγηθεί με λεπτομέρειες πως συνέβη κάτι τέτοιο, θα ανακαλέσει τραύματα, αναμνήσεις, θα θυμηθεί ότι μέχρι τότε πάλευε να ξεχάσει, θα κλάψει, θα κλάψει, θα κλάψει…

Αν η ιστορία είναι αρκετά συγκινητική, αν τα δυτικά αυτιά μας δεν αντέξουν και κοκκινίσουν μπροστά σε μια ιστορία καταπάτησης ελευθεριών, καταδίωξης λόγω ιδεών, φυλής, θρησκείας, πολιτικών πεποιθήσεων… τότε ο μικρός Assad μπορεί να αρχίσει να πιστεύει ότι κρατάει σταθερή πορεία για την Ιθάκη…. έστω και αν χρειαστεί να περάσει από συνεντεύξεις, έστω και αν πρωτοκολληθεί, αν ελεγχθεί, αν ταξινομηθεί, αν αξιολογηθεί….Τώρα αν θα ζήσουν όλοι καλά και εμείς καλύτερα.. Είναι ερώτημα που δεν έχει απάντηση…

Αν τώρα τη χρονιά που ο Assad επιχειρήσει να ταξιδέψει, έχουν φτάσει και άλλοι πολλοί, με παρόμοιες συγκινητικές ιστορίες, ίσως τα πράγματα δεν θα είναι και τόσο απλά για τον Assad…. η πολιτισμένη κοινωνία θα αναζητήσει τις πιο συγκινητικές ιστορίες, θα μετρήσει νεκρούς, πληγές, χρόνια φυλακής, χρόνια βασανιστηρίων… Ο πόνος είναι το κριτήριο απονομής του επάθλου για το άσυλο. Η στατιστική είναι το εργαλείο για να διατηρεί τις ισορροπίες μεταξύ της συγκίνησης, της συμπάθειας για αυτούς τους ανθρώπους και του προφίλ του κράτους που ελέγχει και ορίζει τα όρια του… Σε αυτή την περίπτωση ο Assad κινδυνεύει από τη στατιστική, το πιο πιθανό είναι να τον νικήσει…

Τι γίνεται στην περίπτωση που δεν υπάρχουν συγκινητικές ιστορίες ως αίτιο μετανάστευσης για τον Assad, αλλά μια ιστορία φτώχειας… Τότε η ανθρωπιστική συγκίνηση μπορεί να μετατραπεί σε φόβο μπροστά στην νέα απειλή που εισβάλλει δειλά δειλά και αμφισβητεί τα οικονομικά κεκτημένα της πολιτισμένης κοινωνίας. Ο οικονομικός μετανάστης Assad, είναι χρήσιμος όταν μένει στον τόπο του αποκλεισμένος και αυτό γιατί μπορεί να είναι ένας εργαζόμενος, με σκυμμένο το κεφάλι, με εξευτελιστικά μεροκάματα για μια δυτική επιχείρηση που πήγε ως εκεί κυνηγώντας το χαμηλό κόστος και τις νέες αγορές… και ναι τα κατάφερε… Από την άλλη μπορεί να γίνει ένας υπάκουος στρατιώτης σε ένα απολυταρχικό κράτος…

Ο Assad όταν εγκλωβιστεί στο δικό μας χώρο είναι χρήσιμός σε συγκεκριμένες ποσότητες και για συγκεκριμένη χρήση. Ο Assad είναι από τους «τυχερούς», από αυτούς που διέφυγαν από την απόλυτη δυστυχία και ψάχνει το όνειρο μέσα στα ανασφάλιστα μεροκάματα στα χωράφια, στις οικοδομές, στα μπαρ, στους αγχωμένους ύπνους σε σπίτια- τρύπες, στα εγκαταλελειμμένα εργοστάσια, στο φόβο των άλλων, στις ρατσιστικές επιθέσεις, στην κατάχρηση της αστυνομικής εξουσίας, στον καθημερινό αγώνα της επιβίωσης, στις επικίνδυνες προσπάθειες να διαφύγει κρυφά σε άλλη χώρα, στους καχύποπτους γείτονες, στις ουρές στις αρμόδιες υπηρεσίες, στις υπερπροσπάθειες νομιμοποίησης, στα παράβολα, στις λεηλασίες, τις ταπεινώσεις, την απαξίωση που τους επιφυλάσσουν οι επιτήδειοι, στις κάρτες διαφόρων χρωμάτων….

ΟAssad είναι μόνιμα στο περιθώριο της σύγχρονης κοινωνίας είτε αυτή προκρίνει την οικονομική ευμάρεια αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα τα ιδεολογικά και θρησκευτικά χαρακτηριστικά της, είτε βιώνει οικονομική κρίση παρέχοντας εξιλαστήρια θύματα για τον θυμό και την ανησυχία των άλλων… Γίνεται ανεκτός αν μπορεί να προσφέρει, αν δεν μπορεί, αν αχρηστευτεί, τότε δεν είναι πλέον χρήσιμος… Αν ζητήσει τα αυτονόητα, αν διεκδικήσει αυτά που του αναλογούν, αν απλά προβάλει ότι είναι άνθρωπος και όχι μια κατηγορία, μια έννοια, ένας ορισμός, μια διάκριση, τότε η σύγχρονη κοινωνία εφευρίσκει εκ νέου κατηγοριοποιήσεις για να μπορεί να τον ελέγχει να τον περιορίζει να τον χρησιμοποιεί και αν χρειαστεί να τον καταβροχθίσει… ΜΠΑΜ……ΦΡΑΟΥΛΕΣ…

Παξινός Θεόδωρος
Μsc Ψυχολόγος
PRAKSIS Drop In-Center




Πολιτικη

Οικονομια

Ελλαδα

Δικαιοσυνη

logo