Εξεταστική συσκότισης και αποπροσανατολισμού
Αν η ουσία του βασικού σκανδάλου της Μονής Βατοπεδίου είναι η ανταλλαγή της λίμνης, που ποτέ δεν ανήκε στη μονή, με δημόσια περιουσία, η συζήτηση στην Εξεταστική Επιτροπή είναι άνευ ουσίας.
Μέχρι τώρα η Εξεταστική Επιτροπή ασχολείται με τα υποσκάνδαλα, που τολμώ να πω, ότι σκόπιμα παράγονται, προκειμένου να συσκοτισθεί το μείζον που είναι οι ποινικές ευθύνες των υπουργών που υπέγραψαν και οι πολιτικές ευθύνες των εντολέων και συντονιστών ολοκλήρωσης του σκανδάλου.
Η ουσία της υπόθεσης είναι ότι η μονή δεν είχε την κυριότητα της Λίμνης Βιστωνίδας και των παραλίμνιων περιοχών και αυτό όφειλαν να το γνωρίζουν τουλάχιστον οι νομικοί, μέλη της Εξεταστικής Επιτροπής. Άλλωστε η σύσταση της επιτροπής έγινε, προκειμένου να εξεταστεί κατά πόσον υπάρχουν ευθύνες αυτών, που ως εκπρόσωποι του Δημοσίου ενήργησαν υπερασπιζόμενοι τα συμφέροντά του.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η Μονή Βατοπεδίου επέμενε στη διεκδίκηση κυριότητας της λίμνης και είναι γεγονός ότι και συναρμόδιοι υπουργοί προηγούμενων κυβερνήσεων είχαν την πρόθεση και αναζητούσαν νομικά ερείσματα προκειμένου να αναγνωρίσουν κυριότητα της μονής επί της λίμνης.
Ούτε η λίμνη ούτε η ιχθυοτρόφος λιμνοθάλασσα Μπουρού ανήκε ποτέ στη Μονή
Με την 2343/ 4.5.1930 Σύμβαση μεταξύ Ελληνικού Δημοσίου και Μονής Βατοπεδίου, το Ελληνικό Δημόσιο παραχώρησε « επί ανταλλάγματι παραιτήσεως εκ μέρους του Δημοσίου πάσης αξιώσεως επί της εν Πορτολάγω της Ξάνθης Λίμνης Μπουρού μετά των ιχθυοτροφείων αυτής των παρά τη νησίδα και τα στόμια της λίμνης κειμένων (Δαλλιάνια,Καραζέ, Ταουσαντζικ και λοιπά) μετά ανέκαθεν γνωστά τούτων όρια αποδιδομένων τη αποκλειστική κατοχή της ειρημένης Ιεράς Μονής και μεταβιβαζομένων εις αυτήν όλων των υπό του Δημοσίου ασκουμένων δικαιωμάτων υπό τον πρόσθετον δε όρον όπως η Ιερά Μονή αύτη δια της αυτής συμβάσεως αναλάβη την υποχρέωσιν της συντηρήσεως ιδία δαπάνη της εν Αγίω Όρει Αθωνιάδος Σχολής».
Ως αντάλλαγμα η Μονή παραχώρησε και μεταβίβασε στην κυριότητα του Δημοσίου δύο αγροκτήματα (Μετόχια) του Αγίου Μάμαντος και Σοφουλάρ στη Χαλκιδική.
Η σύμβαση εκτός των άλλων περιλαμβάνει τρεις όρους. Ο όρος Α΄ αναφέρεται στην παραχώρηση στο Δημόσιο των ως άνω αγροκτημάτων. Β΄) «Παραιτείται η Μονή της κατά του Δημοσίου εγερθείσης από πρώτης Μαϊου 1922 ενώπιον του Πρωτοδικείου Αθηνών αγωγής της περί διεκδικήσεως της Λίμνης Μπουρού ως και δια τα συλλεγέντα παρά του Δημοσίου από αναλήψεως της Λίμνης μέχρι σήμερον ή δια συλλεκτέα εισοδήματα και καταργεί πάσαν κατ΄αυτού αντιδικίαν, κανονισθείσης οριστικώς και μαμετακλήτως ήδη της μεταξύ των διαφοράς». Ο όρος Γ΄ για τον οποίο δεν γνωρίζουμε αν ποτέ τηρήθηκε από τη Μονή λέει: «Υπόσχεται να καταβάλη στο Ελληνικόν Δημόσιον ετησίως και εις το τέλος του διαχειριστικού έτους τα εξήκοντα εκατοστά(60%) των κατωτέρω καθοριζομένων καθαρών εσόδων της εκμεταλλεύσεως της Λίμνης Μπουρού εφόσον το εις την Μονήν παραμένον καθαρόν έσοδον είναι ενός εκατομμυρίου (1.000.000) δραχμών εκκαθαριζομένων κατ΄ετος τελείως των λογαριασμών του διαχειριστικού έτους…» Και καταλήγει: «Η τοιαύτη ανταλλαγή στηρίζεται εξ ολοκλήρου επί των ακολούθων όρων, οίτινες διετυπώθησαν ήδη δια των μνημονευθεισών αποφάσεων του Υπουργού Γεωργίας εγένοντο δεκτοί υπό της Ιεράς Μονής Βατοπδαιου συνομολογείται ρητώς δια του παρόντος ότι αποτελούσι τους όρους της προκείμενης συμβάσεως ήτοι α) η παραχώρησης της κατοχής της Λίμνης εις την Ιεράν Μονήν Βατοπαιδίου αναφέρεται εις μόνην την ιχθυοτροφικήν καλλιέργειαν και την εκμετάλλευσιν και πώλησιν της παραγωγής , του Δημοσίου διατηρούντος αμείωτα τα δημοσίου δικαίου δίκαια τα επί της λιμνοθαλάσσης και των ιχθυοτροφείων αυτής εν σχέσει προς τα δικαιώματα και τας εξουσίας εν γένει του Κράτους και της Διοικήσεως επί των Λιμνών, Ιχθυοτροφείων και λοιπών της παραχωρουμένης Ιχθυοτροφικής εκμμεταλλεύσεως ενεργηθησομένης η δια τούτο κατά τους εκάστοτε ισχύοντας κανόνας Νόμων, Διαταγμάτων ή εγκυκλίων οδηγιώ…».
Τη σύναψη σύμβασης μεταξύ Μονής και Δημοσίου όριζε το 82/ 8.4.1924 Νομοθετικό Διάταγμα. Επειδή ο τότε υπουργός Γεωργίας με την 27906/5.4.1929 είχε αρνηθεί την σύναψη σύμβασης, η Μονή προσέφυγε κατά της υπουργικής πράξης στο Συμβούλιο της Επικρατείας.
Η Ολομέλεια του ΣτΕ με την 41/1929 απόφασή ακύρωσε την υπουργική πράξη. υποχρεώνει το Δημόσιο στην υπογραφή της υπό όρους σύμβασης παραχώρησης της λιμνοθάλασσας Μπουρού, όπως ορίζει το 82/1924 Ν.Δ.
Η αναγνώριση όμως της κυριότητας της μονής επί της λίμνης Βιστωνίδας και η ανταλλαγή της με φιλέτα δημόσιας περιουσίας έγινε με τις υπογραφές των κυβερνήσεων της Ν.Δ.. Έχει πια ομολογηθεί ότι από τις ανταλλαγές ζημιώθηκε το Δημόσιο. Άρα οι υπογράψαντες υπουργοί διέπραξαν το αδίκημα της απιστίας κατά του Δημοσίου.
Οι ευθύνες τους, ξεκινούν από τη στιγμή που συναίνεσαν να μην εκδοθεί η απόφαση του Πρωτοδικείου Κομοτηνής που δικαίωνε Δημόσιο και απέρριπτε της αξιώσεις κυριότητας της μονής επί της Λίμνης.
Προς την κατεύθυνση της διαιώνισης των διεκδικήσεων της μονής επί της λίμνης Βιστωνίδας είναι και η καινοφανής γνωμοδότηση του αντιπροέδρου του Αρείου Πάγου κ. Παπανικολάου, για δημοσίευση της απόφασης του Πρωτοδικείου Κομοτηνής (όπως και έγινε), που με το πρόσχημα της συμφωνίας των αντιδίκων μερών δεν εκδόθηκε ποτέ.
Η δημοσίευση της απόφασης διατηρεί την δικαστική εκκρεμότητα, αφού δίνει το δικαίωμα στον Εφραίμ να την εφεσιβάλει και το δικαστικό σήριαλ να συνεχίζεται για πολλά χρόνια.
Μέχρι τώρα η Εξεταστική Επιτροπή ασχολείται με τα υποσκάνδαλα, που τολμώ να πω, ότι σκόπιμα παράγονται, προκειμένου να συσκοτισθεί το μείζον που είναι οι ποινικές ευθύνες των υπουργών που υπέγραψαν και οι πολιτικές ευθύνες των εντολέων και συντονιστών ολοκλήρωσης του σκανδάλου.
Η ουσία της υπόθεσης είναι ότι η μονή δεν είχε την κυριότητα της Λίμνης Βιστωνίδας και των παραλίμνιων περιοχών και αυτό όφειλαν να το γνωρίζουν τουλάχιστον οι νομικοί, μέλη της Εξεταστικής Επιτροπής. Άλλωστε η σύσταση της επιτροπής έγινε, προκειμένου να εξεταστεί κατά πόσον υπάρχουν ευθύνες αυτών, που ως εκπρόσωποι του Δημοσίου ενήργησαν υπερασπιζόμενοι τα συμφέροντά του.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η Μονή Βατοπεδίου επέμενε στη διεκδίκηση κυριότητας της λίμνης και είναι γεγονός ότι και συναρμόδιοι υπουργοί προηγούμενων κυβερνήσεων είχαν την πρόθεση και αναζητούσαν νομικά ερείσματα προκειμένου να αναγνωρίσουν κυριότητα της μονής επί της λίμνης.
Ούτε η λίμνη ούτε η ιχθυοτρόφος λιμνοθάλασσα Μπουρού ανήκε ποτέ στη Μονή
Με την 2343/ 4.5.1930 Σύμβαση μεταξύ Ελληνικού Δημοσίου και Μονής Βατοπεδίου, το Ελληνικό Δημόσιο παραχώρησε « επί ανταλλάγματι παραιτήσεως εκ μέρους του Δημοσίου πάσης αξιώσεως επί της εν Πορτολάγω της Ξάνθης Λίμνης Μπουρού μετά των ιχθυοτροφείων αυτής των παρά τη νησίδα και τα στόμια της λίμνης κειμένων (Δαλλιάνια,Καραζέ, Ταουσαντζικ και λοιπά) μετά ανέκαθεν γνωστά τούτων όρια αποδιδομένων τη αποκλειστική κατοχή της ειρημένης Ιεράς Μονής και μεταβιβαζομένων εις αυτήν όλων των υπό του Δημοσίου ασκουμένων δικαιωμάτων υπό τον πρόσθετον δε όρον όπως η Ιερά Μονή αύτη δια της αυτής συμβάσεως αναλάβη την υποχρέωσιν της συντηρήσεως ιδία δαπάνη της εν Αγίω Όρει Αθωνιάδος Σχολής».
Ως αντάλλαγμα η Μονή παραχώρησε και μεταβίβασε στην κυριότητα του Δημοσίου δύο αγροκτήματα (Μετόχια) του Αγίου Μάμαντος και Σοφουλάρ στη Χαλκιδική.
Η σύμβαση εκτός των άλλων περιλαμβάνει τρεις όρους. Ο όρος Α΄ αναφέρεται στην παραχώρηση στο Δημόσιο των ως άνω αγροκτημάτων. Β΄) «Παραιτείται η Μονή της κατά του Δημοσίου εγερθείσης από πρώτης Μαϊου 1922 ενώπιον του Πρωτοδικείου Αθηνών αγωγής της περί διεκδικήσεως της Λίμνης Μπουρού ως και δια τα συλλεγέντα παρά του Δημοσίου από αναλήψεως της Λίμνης μέχρι σήμερον ή δια συλλεκτέα εισοδήματα και καταργεί πάσαν κατ΄αυτού αντιδικίαν, κανονισθείσης οριστικώς και μαμετακλήτως ήδη της μεταξύ των διαφοράς». Ο όρος Γ΄ για τον οποίο δεν γνωρίζουμε αν ποτέ τηρήθηκε από τη Μονή λέει: «Υπόσχεται να καταβάλη στο Ελληνικόν Δημόσιον ετησίως και εις το τέλος του διαχειριστικού έτους τα εξήκοντα εκατοστά(60%) των κατωτέρω καθοριζομένων καθαρών εσόδων της εκμεταλλεύσεως της Λίμνης Μπουρού εφόσον το εις την Μονήν παραμένον καθαρόν έσοδον είναι ενός εκατομμυρίου (1.000.000) δραχμών εκκαθαριζομένων κατ΄ετος τελείως των λογαριασμών του διαχειριστικού έτους…» Και καταλήγει: «Η τοιαύτη ανταλλαγή στηρίζεται εξ ολοκλήρου επί των ακολούθων όρων, οίτινες διετυπώθησαν ήδη δια των μνημονευθεισών αποφάσεων του Υπουργού Γεωργίας εγένοντο δεκτοί υπό της Ιεράς Μονής Βατοπδαιου συνομολογείται ρητώς δια του παρόντος ότι αποτελούσι τους όρους της προκείμενης συμβάσεως ήτοι α) η παραχώρησης της κατοχής της Λίμνης εις την Ιεράν Μονήν Βατοπαιδίου αναφέρεται εις μόνην την ιχθυοτροφικήν καλλιέργειαν και την εκμετάλλευσιν και πώλησιν της παραγωγής , του Δημοσίου διατηρούντος αμείωτα τα δημοσίου δικαίου δίκαια τα επί της λιμνοθαλάσσης και των ιχθυοτροφείων αυτής εν σχέσει προς τα δικαιώματα και τας εξουσίας εν γένει του Κράτους και της Διοικήσεως επί των Λιμνών, Ιχθυοτροφείων και λοιπών της παραχωρουμένης Ιχθυοτροφικής εκμμεταλλεύσεως ενεργηθησομένης η δια τούτο κατά τους εκάστοτε ισχύοντας κανόνας Νόμων, Διαταγμάτων ή εγκυκλίων οδηγιώ…».
Τη σύναψη σύμβασης μεταξύ Μονής και Δημοσίου όριζε το 82/ 8.4.1924 Νομοθετικό Διάταγμα. Επειδή ο τότε υπουργός Γεωργίας με την 27906/5.4.1929 είχε αρνηθεί την σύναψη σύμβασης, η Μονή προσέφυγε κατά της υπουργικής πράξης στο Συμβούλιο της Επικρατείας.
Η Ολομέλεια του ΣτΕ με την 41/1929 απόφασή ακύρωσε την υπουργική πράξη. υποχρεώνει το Δημόσιο στην υπογραφή της υπό όρους σύμβασης παραχώρησης της λιμνοθάλασσας Μπουρού, όπως ορίζει το 82/1924 Ν.Δ.
Η αναγνώριση όμως της κυριότητας της μονής επί της λίμνης Βιστωνίδας και η ανταλλαγή της με φιλέτα δημόσιας περιουσίας έγινε με τις υπογραφές των κυβερνήσεων της Ν.Δ.. Έχει πια ομολογηθεί ότι από τις ανταλλαγές ζημιώθηκε το Δημόσιο. Άρα οι υπογράψαντες υπουργοί διέπραξαν το αδίκημα της απιστίας κατά του Δημοσίου.
Οι ευθύνες τους, ξεκινούν από τη στιγμή που συναίνεσαν να μην εκδοθεί η απόφαση του Πρωτοδικείου Κομοτηνής που δικαίωνε Δημόσιο και απέρριπτε της αξιώσεις κυριότητας της μονής επί της Λίμνης.
Προς την κατεύθυνση της διαιώνισης των διεκδικήσεων της μονής επί της λίμνης Βιστωνίδας είναι και η καινοφανής γνωμοδότηση του αντιπροέδρου του Αρείου Πάγου κ. Παπανικολάου, για δημοσίευση της απόφασης του Πρωτοδικείου Κομοτηνής (όπως και έγινε), που με το πρόσχημα της συμφωνίας των αντιδίκων μερών δεν εκδόθηκε ποτέ.
Η δημοσίευση της απόφασης διατηρεί την δικαστική εκκρεμότητα, αφού δίνει το δικαίωμα στον Εφραίμ να την εφεσιβάλει και το δικαστικό σήριαλ να συνεχίζεται για πολλά χρόνια.
