Εμπρηστές, νομιμοποιημένοι καταπατητές
Εξοπλισμένοι με δικαστικές αποφάσεις κάθε λογής καταπατητές δημοσίων εκτάσεων, προκειμένου να προβούν εκμετάλλευσή τους, προχωρούν με τους εμπρησμούς, στον ντε φάκτο αποχαρακτηρισμό τους ως δασικών εκτάσεων.
Είναι πάγια πρακτική των καταπατητών μεγάλων εκτάσεων κυρίως στην Αττική όπου η αξία γης είναι ιδιαίτερα μεγάλη, να εμφανίζουν Οθωμανικούς τίτλους και με τη βοήθεια μεγαλόσχημων διαπλεκόμενων δικηγόρων, επίορκων συμβολαιογράφων, επιτυγχάνουν ευνοϊκές δικαστικές αποφάσεις. Πρόσφατο παράδειγμα τα οικόπεδα Αξωνής Γλυφάδας, όπου εμπλεκόμενοι δικαστές, συμβολαιογράφοι και δικηγόροι, κάποιοι προφυλακισμένοι και κάποιοι, με ισχυρές πλάτες, έξω με περιοριστικούς όρους, είναι υπόδικοι για σωρεία κακουργηματικών πράξεων. Αυτή η πρακτική εφαρμόζεται και στα Κυκλαδονήσια και ιδιαίτερα στη Σαντορίνη, όπου οργανωμένο κύκλωμα έχει συστήσει Α.Ε. και διεκδικεί ακόμη και το πρανές της Καλντέρας. Στο ποινικό μέρος της υπόθεσης αυτής εμπλέκεται επίσης δικηγόρος με ρόλο στην υπόθεση Siemens και στην από κοινού αγορά εκτάσεων στην Τήνο από Μητσοτάκη και Χριστοφοράκο.
Ήρθε όμως η 51/2007 ιστορική απόφαση του Εφετείου Αιγαίου, με πρόεδρο και εισηγητή τους Εφέτες Γεώργιο Ευσταθίου και Σάββα Κυριακίδη αντίστοιχα, η οποία βάζει φρένο στα σχέδια των καταπατητών δημοσίων εκτάσεων.
Σύμφωνα με την μέχρι τότε ισχύουσα νομολογία, το δημόσιο έπρεπε να αποδείξει την κυριότητά του και όχι ο ιδιώτης διεκδικητής.
Με την απόφαση αυτή η οποία έχει προκαλέσει αναταραχή στους ιδιώτες διεκδικητές δημοσίων εκτάσεων και την οποία απεγνωσμένα πασχίζουν να ανατρέψουν στον Άρειο Πάγο, καλείται ο ιδιώτης να αποδείξει την κυριότητα του επί του διεκδικούμενου και όχι το δημόσιο του οποίου η ιδιοκτησία τεκμαίρεται.
Με ένα πλήρως τεκμηριωμένο, με πλήθος ατράνταχτα ιστορικά και νομικά ιστορικά επιχειρήματα σκεπτικό, θεμελιώνεται η κυριότητα του δημοσίου επί της ελληνικής επικράτειας με την διαδοχή του Ελληνικού Δημοσίου στο Τουρκικό Δημόσιο «δικαιώματι πολέμου».
Η απόφαση αυτή ανέτρεψε την πρωτόδικη απόφαση που δικαίωνε τους διεκδικητές, σε βάρος του δημοσίου με το επιχείρημα, ότι οι Κυκλάδες δεν κατακτήθηκαν από τους Οθωμανούς και κατά συνέπεια, οι Κυκλάδες δεν περιήλθαν στο ελληνικό κράτος «δικαιώματι πολέμου».
Οι Κυκλάδες όμως τελούσαν υπό τη επικυριαρχία της του Σουλτάνου και περιήλθαν επίσης στο νεοσύστατο Ελληνικό Κράτος με τα πρωτόκολλα του Λονδίνου της 3.2.1830, 4/16.6.1830 και 19.6/1.7.1830 και κυρίως με το αρθ. 1 του τρίτου από αυτά, με τα οποία κυρώθηκε η Ανεξαρτησία της Ελλάδος και ρυθμίστηκαν οι σχέσεις του Ελληνικού Δημοσίου στο μέλλον, ως προς τις άλλοτε ιδιοκτησίες των Οθωμανών στην Ελλάδα, σε συνδυασμό με την από 9.7.1832 Συνθήκη της Κωνσταντινουπόλεως «περί διαρρυθμίσεως των Ελληνικών συνόρων».
Στην περίπτωση του εμπρησμού προχθές της διεκδικούμενης από οικοδομικό συνεταιρισμό, δασικής έκτασης στα Βριλήσσια, ο συνεταιρισμός, στηρίζει την κυριότητά του σε τίτλους σε Οθωμανικούς τίτλους.
Το ανιστόρητο σκεπτικό μάλιστα της εφετειακής απόφασης που αναγνωρίζει κυριότητα στους καταπατητές σε βάρος του Δημοσίου, στηρίζεται στο γελοίο επιχείρημα, ότι τάχα «το Ελληνικό Δημόσιο δεν έγινε καθολικός διάδοχος του Τουρκικού Κράτους, αλλά στην κυριότητά του περιήλθαν εκείνα μόνο τα κτήματα των Οθωμανών, τα οποία κατά τη διάρκεια του πολέμου κατέλαβε με στρατιωτικές δυνάμεις και δήμευσε». Και το εξωφρενικό, πρωτάκουστο και υβριστικό για τους υπέρ της απελευθέρωσης της πατρίδας πεσόντες, ότι «η Αττική δεν κατακτήθηκε με τα όπλα, αλλά παραχωρήθηκε στο Ελληνικό Κράτος».
Τα σκεπτικά αυτών των προκλητικών αποφάσεων είναι αντιγραφή αδρά πληρωμένων γνωματεύσεων από τους διεκδικητές, μεγαλόσχημων καθηγητών της Νομικής. Είναι μάλιστα διάχυτο ότι δικαστές που έχουν εκδώσει τέτοιες αποφάσεις, κατέχουν ιδιοκτησίες στις περιοχές που με τις αποφάσεις τους νομιμοποίησαν υπέρ ιδιωτών.
Είναι πάγια πρακτική των καταπατητών μεγάλων εκτάσεων κυρίως στην Αττική όπου η αξία γης είναι ιδιαίτερα μεγάλη, να εμφανίζουν Οθωμανικούς τίτλους και με τη βοήθεια μεγαλόσχημων διαπλεκόμενων δικηγόρων, επίορκων συμβολαιογράφων, επιτυγχάνουν ευνοϊκές δικαστικές αποφάσεις. Πρόσφατο παράδειγμα τα οικόπεδα Αξωνής Γλυφάδας, όπου εμπλεκόμενοι δικαστές, συμβολαιογράφοι και δικηγόροι, κάποιοι προφυλακισμένοι και κάποιοι, με ισχυρές πλάτες, έξω με περιοριστικούς όρους, είναι υπόδικοι για σωρεία κακουργηματικών πράξεων. Αυτή η πρακτική εφαρμόζεται και στα Κυκλαδονήσια και ιδιαίτερα στη Σαντορίνη, όπου οργανωμένο κύκλωμα έχει συστήσει Α.Ε. και διεκδικεί ακόμη και το πρανές της Καλντέρας. Στο ποινικό μέρος της υπόθεσης αυτής εμπλέκεται επίσης δικηγόρος με ρόλο στην υπόθεση Siemens και στην από κοινού αγορά εκτάσεων στην Τήνο από Μητσοτάκη και Χριστοφοράκο.
Ήρθε όμως η 51/2007 ιστορική απόφαση του Εφετείου Αιγαίου, με πρόεδρο και εισηγητή τους Εφέτες Γεώργιο Ευσταθίου και Σάββα Κυριακίδη αντίστοιχα, η οποία βάζει φρένο στα σχέδια των καταπατητών δημοσίων εκτάσεων.
Σύμφωνα με την μέχρι τότε ισχύουσα νομολογία, το δημόσιο έπρεπε να αποδείξει την κυριότητά του και όχι ο ιδιώτης διεκδικητής.
Με την απόφαση αυτή η οποία έχει προκαλέσει αναταραχή στους ιδιώτες διεκδικητές δημοσίων εκτάσεων και την οποία απεγνωσμένα πασχίζουν να ανατρέψουν στον Άρειο Πάγο, καλείται ο ιδιώτης να αποδείξει την κυριότητα του επί του διεκδικούμενου και όχι το δημόσιο του οποίου η ιδιοκτησία τεκμαίρεται.
Με ένα πλήρως τεκμηριωμένο, με πλήθος ατράνταχτα ιστορικά και νομικά ιστορικά επιχειρήματα σκεπτικό, θεμελιώνεται η κυριότητα του δημοσίου επί της ελληνικής επικράτειας με την διαδοχή του Ελληνικού Δημοσίου στο Τουρκικό Δημόσιο «δικαιώματι πολέμου».
Η απόφαση αυτή ανέτρεψε την πρωτόδικη απόφαση που δικαίωνε τους διεκδικητές, σε βάρος του δημοσίου με το επιχείρημα, ότι οι Κυκλάδες δεν κατακτήθηκαν από τους Οθωμανούς και κατά συνέπεια, οι Κυκλάδες δεν περιήλθαν στο ελληνικό κράτος «δικαιώματι πολέμου».
Οι Κυκλάδες όμως τελούσαν υπό τη επικυριαρχία της του Σουλτάνου και περιήλθαν επίσης στο νεοσύστατο Ελληνικό Κράτος με τα πρωτόκολλα του Λονδίνου της 3.2.1830, 4/16.6.1830 και 19.6/1.7.1830 και κυρίως με το αρθ. 1 του τρίτου από αυτά, με τα οποία κυρώθηκε η Ανεξαρτησία της Ελλάδος και ρυθμίστηκαν οι σχέσεις του Ελληνικού Δημοσίου στο μέλλον, ως προς τις άλλοτε ιδιοκτησίες των Οθωμανών στην Ελλάδα, σε συνδυασμό με την από 9.7.1832 Συνθήκη της Κωνσταντινουπόλεως «περί διαρρυθμίσεως των Ελληνικών συνόρων».
Στην περίπτωση του εμπρησμού προχθές της διεκδικούμενης από οικοδομικό συνεταιρισμό, δασικής έκτασης στα Βριλήσσια, ο συνεταιρισμός, στηρίζει την κυριότητά του σε τίτλους σε Οθωμανικούς τίτλους.
Το ανιστόρητο σκεπτικό μάλιστα της εφετειακής απόφασης που αναγνωρίζει κυριότητα στους καταπατητές σε βάρος του Δημοσίου, στηρίζεται στο γελοίο επιχείρημα, ότι τάχα «το Ελληνικό Δημόσιο δεν έγινε καθολικός διάδοχος του Τουρκικού Κράτους, αλλά στην κυριότητά του περιήλθαν εκείνα μόνο τα κτήματα των Οθωμανών, τα οποία κατά τη διάρκεια του πολέμου κατέλαβε με στρατιωτικές δυνάμεις και δήμευσε». Και το εξωφρενικό, πρωτάκουστο και υβριστικό για τους υπέρ της απελευθέρωσης της πατρίδας πεσόντες, ότι «η Αττική δεν κατακτήθηκε με τα όπλα, αλλά παραχωρήθηκε στο Ελληνικό Κράτος».
Τα σκεπτικά αυτών των προκλητικών αποφάσεων είναι αντιγραφή αδρά πληρωμένων γνωματεύσεων από τους διεκδικητές, μεγαλόσχημων καθηγητών της Νομικής. Είναι μάλιστα διάχυτο ότι δικαστές που έχουν εκδώσει τέτοιες αποφάσεις, κατέχουν ιδιοκτησίες στις περιοχές που με τις αποφάσεις τους νομιμοποίησαν υπέρ ιδιωτών.
