Η επικίνδυνη ψευδαίσθηση Καραμανλή!
Ενώ ο τόπος βυθίζεται όλο και πιο βαθειά σε κοινωνική και θεσμική κρίση, ο πρωθυπουργός εξακολουθεί ζει στο δικό του ονειρικό κόσμο. Δείχνει να μην συναισθάνεται τις ευθύνες τις δικές του και της κυβέρνησής του για το τραγικό αδιέξοδο στο οποίο έχει οδηγήσει τη χώρα η δική του απραξία.
Τη στιγμή που τα διεθνή ΜΜΕ κάνουν λόγο για κυβέρνηση φάντασμα, εκείνος χωρίς συστολή, λέει ανέκδοτα, όπως: «Η χώρα έχει ισχυρή κυβέρνηση». Προφανώς έχει την ψευδαίσθηση, ότι αυτός είναι ο ισχυρός πρωθυπουργός. Πιστεύει ίσως ακόμη, ότι η ικανότητά του να χειρίζεται το λόγο, πράγμα που του αναγνωρίζεται, μπορεί να καλύπτει την διαπιστωμένη πια κραυγαλέα αδυναμία του να ασκήσει τα πραγματικά του καθήκοντα. Πολλοί πια δεν μιλούν για αδυναμία αλλά για ανικανότητα.
Μάλιστα αυτό, σε κατ΄ ιδίαν συζητήσεις, ομολογείται πλέον όχι μόνο από κυβερνητικούς βουλευτές αλλά ακόμη και από υπουργούς, οι οποίοι αγωνιούν για το πολιτικό τους μέλλον.
Όποιος όμως αγωνιά για το μέλλον του τόπου, θα πρέπει να απαιτεί την άμεση παραίτηση αυτής της ανίκανης και ανύπαρκτης κυβέρνησης, πριν η σωρευμένη οργή της κοινωνίας εξελιχθεί σε τυφώνα που θα παρασύρει τα πάντα.
Εκτός και αν, όταν ο πρωθυπουργός το 2004 αναλαμβάνοντας, για την ατυχία της, τις τύχες της χώρας, προέβαινε στην εξαγγελία περί επανίδρυσης του κράτους, υπονοούσε πρώτα το πλιάτσικο της δημόσιας περιουσίας και στη συνέχεια την πλήρη διάλυσή του.
Αν έτσι είναι! Η εξαγγελία αυτή είναι η μόνη που υλοποιήθηκε κατά γράμμα.
Τη στιγμή που τα διεθνή ΜΜΕ κάνουν λόγο για κυβέρνηση φάντασμα, εκείνος χωρίς συστολή, λέει ανέκδοτα, όπως: «Η χώρα έχει ισχυρή κυβέρνηση». Προφανώς έχει την ψευδαίσθηση, ότι αυτός είναι ο ισχυρός πρωθυπουργός. Πιστεύει ίσως ακόμη, ότι η ικανότητά του να χειρίζεται το λόγο, πράγμα που του αναγνωρίζεται, μπορεί να καλύπτει την διαπιστωμένη πια κραυγαλέα αδυναμία του να ασκήσει τα πραγματικά του καθήκοντα. Πολλοί πια δεν μιλούν για αδυναμία αλλά για ανικανότητα.
Μάλιστα αυτό, σε κατ΄ ιδίαν συζητήσεις, ομολογείται πλέον όχι μόνο από κυβερνητικούς βουλευτές αλλά ακόμη και από υπουργούς, οι οποίοι αγωνιούν για το πολιτικό τους μέλλον.
Όποιος όμως αγωνιά για το μέλλον του τόπου, θα πρέπει να απαιτεί την άμεση παραίτηση αυτής της ανίκανης και ανύπαρκτης κυβέρνησης, πριν η σωρευμένη οργή της κοινωνίας εξελιχθεί σε τυφώνα που θα παρασύρει τα πάντα.
Εκτός και αν, όταν ο πρωθυπουργός το 2004 αναλαμβάνοντας, για την ατυχία της, τις τύχες της χώρας, προέβαινε στην εξαγγελία περί επανίδρυσης του κράτους, υπονοούσε πρώτα το πλιάτσικο της δημόσιας περιουσίας και στη συνέχεια την πλήρη διάλυσή του.
Αν έτσι είναι! Η εξαγγελία αυτή είναι η μόνη που υλοποιήθηκε κατά γράμμα.