Τα εκφυλιστικά συμπτώματα της μεταπολιτευτικής Δημοκρατίας

Σαν σήμερα πριν 35, η Χούντα υπό το βάρος της προδοσίας της Κύπρου, παρέδιδε στους πολιτικούς την εξουσία που επί επτά χρόνια σφετερίστηκε.
Έτσι η χώρα εισήλθε στην αποκαλούμενη περίοδο της μεταπολίτευσης. Σε μία νέα εποχή  ομαλής εξελικτικής πορείας με πλήρη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών. Τον πρώτο καιρό, βέβαια, ήταν επόμενο, μετά την 7χρονη στέρηση, να είναι διάχυτη στους πολίτες η χαρά και η ικανοποίηση για την αποκατάσταση και την κατοχύρωση των ατομικών ελευθεριών. Με τον καιρό όμως, αποδείχθηκε ότι μόνα αυτά τα αυτονόητα στοιχειώδη δικαιώματα, που κάθε ευνομούμενη πολιτεία εξασφαλίζει στους πολίτες της, δεν μπόρεσαν να εδραιώσουν την πίστη τους, ότι η δημοκρατία λειτουργεί για όλους τους πολίτες.
Η δημοκρατία λειτουργεί, όταν όλοι οι πολίτες είναι ουσιαστικά και όχι τύποις ίσοι, ενώπιον του νόμου και συνεισφέρουν όλοι, χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους, όπως ακριβώς ορίζει το Σύνταγμα. Όσο καλές και να είναι οι προθέσεις του συνταγματικού νομοθέτη, δεν αρκούν. Όλα κρίνονται στην πράξη. Τόσο το Σύνταγμα, όσο και οι νόμοι είναι και παραμένουν κενό γράμμα, αν τα όργανα που έχουν θεσπιστεί, να εποπτεύουν την πιστή εφαρμογή τους, αδρανούν, αδιαφορούν ή παρερμηνεύουν, με σαφή πρόθεση, να ευνοήσουν μεμονωμένα άτομα και συντεχνιακές ομάδες πολιτών.
Δυστυχώς όμως 35 χρόνια μετά κοινή είναι η διαπίστωση, ότι η αναξιοκρατία, η κοινωνική αδικία, ο νεποτισμός, η αδιαφάνεια, η συναλλαγή και ο αμοραλισμός είναι τα στοιχεία που συνθέτουν την μεταπολιτευτική δημοκρατία και τα φαινόμενα αυτά πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο.
Η Δημοκρατία μας έχει προσβληθεί από εκφυλιστικές ασθένειες. Πάσχει από προχωρημένο Αλτσχάϊμερ.