Το βιογραφικό υπόμνημα Καπράνου
Σύμφωνα με την αμφιλεγόμενη γνωμάτευση Σανιδά τα πορίσματα Ζορμπά τόσο για το ΤΕΑΔΥ όσο και για το ΤΣΠΕΑΘ χαρακτηρίζονται μη σύννομα και ως τέτοια πήραν την άγουσα για το αρχείο.
Είναι ηλίου φαεινότερο, ότι ο τέως πρόεδρος του ΤΣΠΕΑΘ ο κ. Δ. Καπράνος πριν συντάξει το υπόμνημά του, το οποίο πριν από δυο περίπου βδομάδες κατέθεσε στον Εισαγγελέα κ. Λιόγα, είχε μελετήσει το πόρισμα Ζορμπά.
Αν και ο κ. Καπράνος υιοθετεί την γραμμή Σανιδά, χαρακτηρίζοντας το πόρισμα ως εμπαθή έκθεση προσωπικών απόψεων του συντάκτη, με το πολυσέλιδο υπόμνημά του όμως απαντά ουσιαστικά στο πόρισμα του κ. Ζορμπά, ως αυτό να είναι και το κατηγορητήριο. Ποιος έδωσε το πόρισμα Ζορμπά στον κ. Καπράνο;
Το μόνο βέβαιο πάντως είναι ότι δεν το έδωσε ο κ. Ζορμπάς. Δεν είναι δε τυχαίο ότι η δημοσίευση αποσπασμάτων του πορίσματος σε πρωϊνή εφημερίδα, συμπίπτει χρονικά με την κατάθεση του υπομνήματος Καπράνου στον Εισαγγελέα κύριο Λιόγα.
Αν το έδωσε ο κ. εισαγγελέας έπραξε ως όφειλε, πράγμα που σημαίνει ότι το πόρισμα αποτελεί στοιχείο της δικογραφίας και κ. Καπράνος, προκειμένου να δώσει εξηγήσεις έπρεπε να ενημερωθεί για τις αποδιδόμενες σ΄αυτόν κατηγορίες.
Το kentri.gr παραθέτει το 11σέλιδο υπόμνημα του κ. Καπράνου, το οποίο εκτός από τις προσωπικές επιθέσεις κατά του κ. Ζορμπά, αναπτύσσει το βιογραφικό του και το γενναιολογικό του δέντρο.
Καλούμαι ενώπιον Υμών προς παροχή εξηγήσεων, στο πλαίσιο συμπληρωματικής προκαταρκτικής εξετάσεως.
Προτού, όμως, παράσχω τις εξηγήσεις μου, νιώθω την ανάγκη να αναφέρω για το πρόσωπό μου τα ακόλουθα, ώστε να συνεκτιμηθούν:
Σύντομο βιογραφικό σημείωμα.
Γεννήθηκα το 1950 στον Πειραιά όπου και κατοικώ. Είμαι το τέταρτο από τα πέντε παιδιά του Ιατρού Αθανασίου Γ. Καπράνου (1905 – 1985), επί σειρά ετών συνδικαλιστού (Ιατρικός Σύλλογος Πειραιώς-Πανελλήνιος Ιατρικός Σύλλογος) και δημοτικού συμβούλου, ο οποίος ήταν τέκνο πάμπτωχης πολύτεκνης αγροτικής οικογένειας από το Καστρί Κυνουρίας, και της εκπαιδευτικού Σοφίας Πατσουράκου (1920-), θυγατέρας του Ιωάννου Β. Πατσουράκου, φιλολόγου και νομικού, βουλευτού Λακωνίας, συγγραφέως με αξιόλογο ιστορικό έργο και επί σειρά ετών διευθυντού της Ραλείου Παιδαγωγικής Ακαδημίας και πατρός οκτώ τέκνων - επιστημόνων. Η μητέρα μου, Σοφία Καπράνου – Πατσουράκου, διετήρησε από το 1948 μέχρι το 1967 τη «Σχολή Καπράνου» στην Παλαιά Κοκκινιά, μαθητές της οποίας υπήρξαν πολλές προσωπικότητες της πόλεως.
Είναι παντρεμένος από το 1974 με την Πειραιώτισσα Σταματίνα Κωνσταντίνου, κόρη Καθηγητή κλασσικής κιθάρας. Ο δε υιός μου, Αθανάσιος - Ανδρέας Καπράνος, είναι γνωστός κριτικός κινηματογράφου – δημοσιογράφος και μέλος της ΕΣΗΕΑ.
Όσον αφορά στην Οικογένειά μου.
Η αδελφή μου Σταματία Kellett - Καπράνου, σύζυγος Άγγλου αξιωματικού, τιμήθηκε το 2005 με το παράσημο της Βρετανικής Αυτοκρατορίας από τη Βασίλισσα Ελισσάβετ, σε αναγνώριση της προσφοράς της στην αγγλική κοινωνία, ως μαία.
Ο αδελφός μου, Δρ. Αριστοτέλης Καπράνος, είναι Καθηγητής στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Kalledonian της Γλασκώβης και διετέλεσε Καθηγητής και Πρύτανης στο Πανεπιστήμιο Strathclyde της Σκωτίας.
Ο αδελφός μου Δρ. Πλάτων Καπράνος, είναι ειδικός ερευνητής, επικεφαλής ερευνητικής ομάδας στο Πολυτεχνείο του Sheffield της Αγγλίας και θεωρείται από τους πρωτοπόρους στην έρευνα των κολλήσεων υψηλών συχνοτήτων. Έχει δε συχνή παρουσία σε διεθνή Συνέδρια και Σεμινάρια.
Ο αδελφός μου, Γεώργιος Καπράνος, είναι συνταξιούχος αξιωματικός του Εμπορικού Ναυτικού και ζει επίσης μονίμως στην Αγγλία με την οικογένειά του.
Ο ανεψιός μου (υιός του Αριστοτέλη) είναι ο παγκοσμίου φήμης «ροκ-σταρ» Alex Kapranos, ηγέτης του μουσικού σχήματος «Franz Ferdinand», που σήμερα θεωρείται από τα πρώτα ονόματα στον κόσμο. Ο Alex αρθρογραφεί κάθε Κυριακή στον «Guardian» και διδάσκει στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου.
Η επαγγελματική πορεία μου.
Τελείωσα το Γυμνάσιο στην Ιωνίδειο Πρότυπο Σχολή, το Λύκειο στο Ελληνογαλλικό Κολλέγιο «Άγιος Παύλος», έκανα βασικές μουσικές σπουδές στο Ωδείο Πειραιώς, και σπούδασα Πολιτικές Επιστήμες στην Πάντειο Ανωτάτη Σχολή Πολιτικών Επιστημών. Επίσης, έχω παρακολουθήσει σεμινάρια ΜΜΕ στο ΄Οσλο.
Στη διάρκεια της δικτατορίας, εργάσθηκα ως μουσικός σε γνωστά pop-rock σχήματα αλλά και ως μουσικός συνοδείας, πλάι σε γνωστά ονόματα της κεντρικής ελληνικής μουσικής σκηνής. Ενδεικτικά έχω παίξει πιάνο και πλήκτρα με τους Γ. Ζαμπέτα, Στ. Διονυσίου, Πόλυ Πάνου κ.ά. Παράλληλα συνεργαζόμουν με έντυπα της εποχής, κυρίως αθλητικές εφημερίδες και σατιρικά περιοδικά.
Στις 23 Ιουλίου 1974 πέρασα στην ενεργό δημοσιογραφία. Από το πρώτο βράδυ της Μεταπολίτευσης, βρέθηκα στην «Αθηναϊκή», καλύπτοντας την άφιξη του Κων. Καραμανλή στο Ελληνικό και όλα όσα συνέβησαν εκείνη τη νύχτα. Ακολούθως εργάσθηκα στη «Βραδυνή» και τη «Μεσημβρινή», ως ελεύθερος ρεπόρτερ και συντάκτης Ναυτιλίας και Πειραιά.
Το 1981 ο αείμνηστος Αλέκος Φιλιππόπουλος με συμπεριέλαβε στην ηγετική ομάδα που επανεξέδωσε το «Έθνος», με καθήκοντα Προϊσταμένου του τμήματος Δικαιοσύνης. Παρέμεινα στο «Έθνος» μέχρι το 1995. Εκλέγομαι επί 10 χρόνια συνδικαλιστικός εκπρόσωπος με μεγάλη πλειοψηφία. Εργάζομαι (από το 1977) στην «Καθημερινή», όπου παραμένω μέχρι και σήμερα ως αρθρογράφος.
Έχω πραγματοποιήσει δημοσιογραφικές αποστολές σε όλο τον κόσμο και έχω πάρει συνεντεύξεις από προσωπικότητες παγκόσμιας ακτινοβολίας, Υπουργούς, Αρχηγούς Κομμάτων, Πρωθυπουργούς, Πρόεδρους Δημοκρατίας. Συνεργάσθηκα με τα περιοδικά «Ταχυδρόμος», «Εικόνες», «Φαντάζιο», «Επίκαιρα», «Ένα» και «Οικονομικός Ταχυδρόμος», από τον οποίο αποχώρησα, όταν διέκοψε τη συνεργασία του ο μετέπειτα ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Γ. Μαρίνος.
Από το 1979 μέχρι το 1996 διατηρούσα τη στήλη της παρουσίασης και κριτικής δίσκων στο περιοδικό «Τηλέραμα».
Διετέλεσα ανταποκριτής των Νορβηγικών Πρακτορείων «I. P. F.» και «Headline» και έχω δημοσιεύσει ρεπορτάζ στα νορβηγικά περιοδικά «Det Nye» και «VG», καθώς και στη γαλλική εφημερίδα «France Dimanche». Το 1974, επί διευθύνσεως Μάνου Χατζιδάκι, άρχισα εκπομπές στο Α’ πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, που τις συνέχισα μέχρι το 1981, οπότε απολύθηκα για πολιτικούς λόγους.
Το 1977 κέρδισα το Γ’ Βραβείο Σκηνοθεσίας Μικρού Μήκους στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης με την ταινία «Κι εμείς καλύτερα».
Το 1985-86, παρουσίασα στην ΕΤ2, με τη Μιμή Ντενίση, τον Γιώργο Χατζηνάσιο, τον Απόστολο Καλδάρα και τον Πάνο Φαλάρα τη μουσική εκπομπή «Αφετηρίες».
Το 1987, με τον τότε δήμαρχο Πειραιώς Ανδρέα Ανδριανόπουλο και άλλους συνεργάτες, έσπασα το κρατικό μονοπώλιο, ιδρύοντας τον ραδιοσταθμό «Κανάλι Ένα 90.6». Έμεινα στο δημοτικό ραδιόφωνο 7 χρόνια ως διευθυντής ραδιοφωνίας.
Επέστρεψα το 2001 ως γενικός διευθυντής. Παραιτήθηκα τον Ιανουάριο του 2007.
Το 1989 ήμουν μεταξύ των πρώτων που στελέχωσαν το «Mega Channel», απ’ όπου παραιτήθηκα το 1992 μετά από διαφωνία με την τότε διεύθυνση ειδήσεων για τον τρόπο παρουσιάσεως των θεμάτων. Η παραίτησή μου απασχόλησε τότε τα ΜΜΕ, γιατί ήμουν «ο πρώτος που δεν άντεξε».
Επίσης, είμαι μέλος της Διεθνούς Ένωσης Δημοσιογράφων, της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ), εκλεγμένος σύμβουλος του Δευτεροβαθμίου Πειθαρχικού Συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ (1996-2002), ενώ διετέλεσα και Σύμβουλος του Γενικού Συμβουλίου της Πανελληνίου Ομοσπονδίας Ενώσεων Συντακτών (ΠΟΕΣΥ) και του Μικτού Συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ.
Το 2005 ανέλαβα Πρόεδρος του Ταμείου Συντάξεων Προσωπικού Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών Θεσσαλονίκης (ΤΣΠΕΑΘ) .
Είμαι Πρόεδρος του Συνδέσμου Αρκάδων Πειραιώς και αντιπρόεδρος του Συλλόγου Αποφοίτων St.Paul. Μέλος του Δ.Σ του Ελληνικού Ιδρύματος Γαστρεντερολογίας και Διατροφής, μέλος του Πειραϊκού Συνδέσμου, μέλος του Polar Bear Club της Νορβηγίας. Διετέλεσα Αντιπρόεδρος του Ελληνικού Φεστιβάλ Α.Ε. και μέλος του Δ.Σ. του «Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου» Α.Ε.
Σήμερα είμαι (χωρίς να εισπράττω οποιαδήποτε αποιβή) Αντιπρόεδρος του Δ.Σ. του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης ενώ ήμουν επί σειρά ετών μέλος της διοικήσεως της ποδοσφαιρικής ομάδας του «Εθνικού» Πειραιώς.
Οι διακρίσεις και βραβεύσεις μου.
1) Βραβείο «Μπότση» για την επί 30 χρόνια προσφορά μου στο χώρο της οικονομικής και κοινωνικής δημοσιογραφίας με επίκεντρο την Εμπορική Ναυτιλία.
2) Βραβείο ταινίας μικρού μήκους στο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου το 1977.
3) Έχω λάβει το Μετάλλιο της Πόλεως των Αθηνών.
4) Επίσης, έχω λάβει διάκριση από το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Πειραιώς για την κοινωνική μου προσφορά στη Ναυτιλιακή, Οικονομική και Πολιτιστική ζωή της πόλεως. Από την Πανελλήνια Ένωση Πλοιάρχων Εμπορικού Ναυτικού για την προσφορά μου στη Ναυτιλία, καθώς και από τον Σύνδεσμο Αποφοίτων Ιωνιδείου Σχολής για την προσφορά μου στην πόλη του Πειραιά, τη δημοσιογραφία, τη Ναυτιλία και τον Πολιτισμό.
5) Ανακηρύχθηκα «Απόφοιτος της Χρονιάς 2003» από το Σύνδεσμο Αποφοίτων της; Ιωνιδείου Σχολής για την προσφορά μου στον Πολιτισμό του Πειραιά.
Υπήρξα ιδιοκτήτης των περιοδικών «Yesterday», «Οxygen» («Οξυγόνο») και «The World of Builidings», καθώς και της εφημερίδας «To Φύλλο» («Il Foglio») , τα οποία επώλησα το 2006.
Από το 1974, κινούμαι συνεχώς στον χώρο της Εμπορικής Ναυτιλίας και θεωρούμαι ειδήμων της Ναυτιλιακής δημοσιογραφίας. Διατηρώ άριστες σχέσεις με τον εφοπλιστικό κόσμο αλλά και τις ναυτεργατικές ενώσεις. Είμαι γνώστης των θεμάτων του ναυτιλιακού χώρου και χαίρω εκτιμήσεως από όλους. Τα άρθρα μου στην «Καθημερινή»έχουν πολλές φορές μνημονευθεί σε διεθνείς συναντήσεις και συνέδρια.
Έχω μετάσχει ως εισηγητής σε περισσότερα από 50 συνέδρια, ελληνικά και διεθνή. Υπήρξα δυο φορές εισηγητής σε συνέδρια του «Economist» για τη Ναυτιλία και εισηγητής σε συνέδρια των Διεθνών Ναυτιλιακών Οργανισμών «Intertanko» και «Intercargo».
Εξέδωσα τη ναυτιλιακή επιθεώρηση «Greek Shipping Vision», που κυκλοφορούσε τέσσερις φορές τον χρόνο στον χώρο της Ναυτιλίας, ενώ από το 1996 μέχρι το 2006 διετέλεσα υπεύθυνος Τύπου στην ανά διετία παρουσιαζόμενη στον Πειραιά παγκοσμίου εμβελείας διεθνή ναυτιλιακή έκθεση «Ποσειδώνια».
Από το 2002 μέχρι και το 2007, οργάνωνα, κάθε μήνα, με τον συνεργάτη μου της ραδιοφωνίας Νίκο Αξαρλή, τους «Λογοτεχνικούς Αντιπερισπασμούς», δηλ. την παρουσίαση Πειραιωτών συγγραφέων ή συγγραφέων που το έργο τους αναφέρεται στον Πειραιά. Τέλος, μιλάω άπταιστα την Αγγλική και Γαλλική γλώσσα.
Η συγγραφική δραστηριότητά μου.
Έως σήμερα έχω συγγράψει τα ακόλουθα βιβλία:
1.«Εδώ Πολυτεχνείο», με τον Φίλιππο Καββαδία (Εκδόσεις Σάκκουλα, 1974).
2. «Το στάδιο Καραϊσκάκη θυμάται» με τον Γιώργο Αρκουλή (Εκδόσεις «Εντύπωση»(1999), επανέκδοση «Ελληνικά Γράμματα», 2004) και
3. «Ο τελευταίος των πέντε» (Εκδόσεις Καστανιώτη 2004), βιβλίο το οποίο αναφέρεται γύρω από τη ζωή του Λεωνίδα Ανδριανόπουλου, τελευταίου επιζώντος από της «θρύλους»του ελληνικού ποδοσφαίρου, με αναφορά στη σύγχρονη ιστορία της πόλεως του Πειραιά.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ «ΕΚΘΕΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΑΡΧΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΖΟΡΜΠΑ».
Εξ όσων αντιλαμβάνομαι, οφείλω να παράσχω εξηγήσεις επί του κειμένου υπό τον τίτλο: «ΕΚΘΕΣΗ του Προέδρου της Αρχής Γεωργίου Ζορμπά» με θέμα «Συναλλαγή ΤΣΠΕΑΘ επί ομολόγου του Ελληνικού Δημοσίου (ΟΕΔ) ονομαστικής αξίας 130.000.000 Ευρώ».
Ουσιαστικά καλούμαι να απαντήσω επί των προσωπικών απόψεων του κ. Ζορμπά. Συνεπώς, οφείλω να λάβω θέση και επί του κειμένου αλλά και επί της συμπεριφοράς και δράσεως του συντάκτη του, εφόσον πιστεύω ότι αυτά έχουν σχέση με την υπόθεση.
Με πείρα 35 ετών στη δημοσιογραφία και πάντα σε καίριες θέσεις και στο ρεπορτάζ (επί 11 χρόνια ήμουν προϊστάμενος του Τμήματος Δικαιοσύνης στο ΕΘΝΟΣ) εύκολα διαπιστώνω ότι η περίφημη «έκθεση» αποτελεί λίβελο εναντίον μου. Φθάνει, μάλιστα, στο σημείο να υποστηρίζει ότι «διατηρώ σχέσεις με υπουργό από τα φοιτητικά μας χρόνια» (προφανώς θα πρέπει να εννοεί στο Λονδίνο)! Δυστυχώς για τον συντάκτη του λιβελογραφήματος, εγώ ΔΕΝ ΣΠΟΥΔΑΣΑ ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΕΝΑ ΛΕΠΤΟ ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ. Με τον δε υπουργό στον οποίο αναφέρεται, και τον οποίο γνωρίζω, όπως και πολλούς άλλους ποιλιτικούς ως παλαιός πλέον και γνωστός δημοσιογράφος-πολιτικός αρθρογράφος, μας χωρίζει διαφορά ηλικίας τέτοια που για να υπήρξαμε συμφοιτητές θα πρέπει ή εγώ να ήμουν συνταξιούχος φοιτητής, που δεν ήμουν, ή εκείνος να άρχισε πανεπιστημιακές σπουδές από τα 12 χρόνια του, που μάλλον δεν άρχισε!
Στην προσπάθειά του να με ειρωνευθεί αλλά και να με «μπλέξει» ο συντάκτης της «Εκθέσεως», αναφέρει ως «κυβερνητική εύνοια» τον διορισμό μου ως μέλους του Δ.Σ. του «Ινστιτούτου Γαστρεντερολογίας και Διατροφής»! Πρόκειται για ΄Ιδρυμα το οποίο ίδρυσαν φίλοι ιατροί, με επικεφαλής τον διακεκριμένο Γαστρεντερολόγο Δημ. Καραμανώλη και την μεγάλη μας τραγωδό ΄Αννα Συνοδινού (θεραπεύθηκε από καρκίνο των εντέρων) οι οποίοι, γνωρίζοντας ότι ο πατέρας μου, Ιατρός Αθανάσιος Γ. Καπράνος, απεβίωσε από καρκίνο των εντέρων (η περίπτωσή του αναφέρεται ως «δείγμα» στο συγγραφικό έργο του χειρουργού Γ. Αυλάμη) μου εζήτησαν να μετάσχω στην προσπάθεια ενημερώσεως του κοινού και να συνδράμω την έκδοση του περιοδικού «Ευεξία και Διατροφή», πράγμα που αποδέχθηκα ασμένως, χωρίς, φυσικά, αμοιβή αλλά και με οικονομική μου συνεισφορά. Ελάχιστη μεν, αλλά ως «κεράκι» στην ψυχή του πατέρα μου. Εγώ, μάλιστα, υπέδειξα στους ιατρούς να ανατεθεί η προεδρία του Ιδρύματος στον παλιό διευθυντή μου της «Καθημερινής» Δημ. Παπαναγιώτου, τότε επί κεφαλής του Γραφείου Τύπου του Προέδρου της Δημοκρατίας! Και όλα αυτά επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ!
Δυστυχώς, υπάρχουν πολλοί προσωπικοί λόγοι για τους οποίους δέχομαι τα πυρά του συντάκτη αυτής της εμπαθούς εκθέσεως, γνωστοί σε πολλούς ανθρώπους του Τύπου και δη σε εκείνους που προέρχονται ή εργάζονται σε συγκεκριομένο εκδοτικό συγκρότημα. Δεν επιθυμώ, όμως, να Σας απασχολήσω με αυτά, διότι είμαι βέβαιος ότι τους λειτουργούς της Δικαιοσύνης απασχολούν μόνο στοιχεία που αποτελούν αντικείμενο της δικαστικής έρευνας. Επειδή, όμως, για λόγους εντυπωσιασμού (τίνος, άραγε;) αναφέρονται, υπαινικτικά, άσχετα ζητήματα, νιώθω την ανάγκη να απαντήσω επί αυτών, για να μπορείτε και εξ αυτών να αξιολογήσετε τη «σοβαρότητα» των λοιπών διαπιστώσεων.
1. Τον Απρίλιο του 2004, μου προτάθηκε από την κυβέρνηση η θέση του προέδρου του ΕΟΤ. Ενημέρωσα τον ιδιοκτήτη της «Καθημερινής» Αρ. Αλαφούζο και μου είπε «διαλέξτε. Την εφημερίδα ή τον ΕΟΤ». Απάντησα αρνητικά. Ζήτησα, όμως, λόγω της αγάπης μου προς την Τέχνη (έχω μουσικές σπουδές και ρίζες) να μετάσχω στην προσπάθεια του «Φεστιβάλ Αθηνών». Μια θέση χωρίς μεγάλη απασχόληση αλλά που θα μου επέτρεπε να γνωρίσω πλέον «εκ των έσω» τα τεκταινόμενα σε ένα τομέα που με ενδιέφερε. Μου ανετέθη η θέση του αντιπροέδρου, χωρίς αμοιβές και αξιώματα, αλλά με δυνατότητα αποκτήσεως επιπλέον δημοσιογραφικής εμπειρίας. ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΑΥΤΗ ΕΜΕΙΝΑ ΟΚΤΩ ΜΗΝΕΣ. Είχα συλλέξει ήδη αρκετή εμπειρία και γνώσεις για τη δουλειά μου και υλικό για ένα βιβλίο σχετικό με την κρατικοδίαιτη τέχνη στην Ελλάδα, που θα έγραφα αργότερα.
2. Μετά από λίγους μήνες, ο υπουργός Εργασίας και παλαιός μου συνάδελφος Πάνος Παναγιωτόπουλος, μου πρότεινε να αναλάβω την προεδρία του ΤΣΠΕΑΘ. Του απάντησα ότι «αυτή είναι δουλειά για συνταξιούχους κι εγώ εργάζομαι στην «Καθημερινή» και είμαι διευθυντής στο «Κανάλι Ένα». Κατά καιρούς ο υπουργός επανερχόταν και, τελικά, μου ζήτησε να μην επιμείνω στην άρνησή μου, διότι, κατά τα λεγόμενα του, ήμουν ο μόνος αποδεκτός απ’ όλες τις παρατάξεις. Έτσι, βρέθηκα πρόεδρος στο Ταμείο, ξεκαθαρίζοντας από την αρχή στον Γενικό Διευθυντή Γ. Παπαδάκη ότι «είμαι εργαζόμενος, δεν μπορώ να έχω την παρουσία που ίσως είχε ο προκάτοχός μου συνταξιούχος, εμπιστεύομαι τη Δημόσια Διοίκηση και δεν έχω κομματική ταυτότητα». Έτσι πορεύτηκα στη θητεία μου, χωρίς να πειράξω κανέναν και προσπαθώντας- στο λίγο χρόνο που είχα- να βελτιώσω την οργάνωση του ΤΣΠΕΑΘ. Μετά από 16 χρόνια, το Ταμείο περάτωσε τη διαδικασία και προσέλαβε 14 υπαλλήλους (ΑΣΕΠ). Οργανώθηκε τμήμα Αγγελιοσήμου με 30 υπαλλήλους επί συμβάσει, που προσέλαβε η ΕΠΗΕΑ και είναι το μοναδικό Ταμείο που επι των ημερών μου, υπέβαλε στο υπουργείο πλήρη αναλογιστική μελέτη! Επίσης έκλεισε ισολογισμούς μέχρι το 2006 ενώ η προηγούμενη διοίκηση δεν είχε κλείσει ούτε αυτόν του 1996! Από την πρώτη μέρα, δήλωσα στο Δ.Σ ότι το «μισθό» μου (500 ευρώ το μήνα) τον διέθετα για να στέλνουν ένα «καλάθι» σε κάθε υπάλληλο που εορτάζει, αφού το Δημόσιο δεν προέβλεπε τέτοιο κονδύλι για «κίνητρο».
3. Στο Νοσοκομείο «Μεταξά» με τοποθέτησε ο υπουργός Υγείας ως αντιπρόεδρο. Το σπίτι μου ήταν τότε «μεσοτοιχία» με το Νοσοκομείο και επειδή εκεί απεβίωσε ο πατέρας μου, χειρουργήθηκε (και σώθηκε) η σύζυγός μου και επειδή με τον Πειραιά με συνδέει η ίδια μου η ζωή (ο παππούς μου Ιω. Πατσουράκος, βουλευτής και διευθυντής της Ραλλείου Παιδαγωγικής Ακαδημίας, ο πατέρας μου αρχίατρος του Οίκου Ναύτου, η μητέρα μου ιδιοκτήτρια Εκπαιδευτηρίου) δέχθηκα, μήπως και βοηθήσω. Δεν εισέπραξα ποτέ αμοιβή. Νομίζω ήταν 700 ευρώ το μήνα, τα οποία διέθεσα με υπεύθυνη δήλωσή μου για την αγορά κρεβατιών για τους ασθενείς. Ενημέρωνα τον υπουργό συχνά και επεσήμαινα τα στραβά της λειτουργίας των Νοσοκομείων. Ήταν και αυτή μια ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ για έναν δημοσιογράφο, που γράφει συνήθως χωρίς να ξέρει «τι γίνεται μέσα».Η θέση αυτή με απασχολούσε ΜΙΑ ΩΡΑ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ.
4. Στο Δ.Σ του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, με αμοιβή νομίζω 400 ευρώ το μήνα, παρέμεινα λιγότερο από οκτώ μήνες. Κι εκεί συγκέντρωσα εμπειρίες, αλλά ο πρόεδρος όριζε στο συμβούλιο στις 4 το απόγευμα κι εγώ έπρεπε να είμαι στη δουλειά μου. Γι αυτό και παραιτήθηκα.
Γιατί δέχθηκα αυτές τις θέσεις; Όχι, βέβαια, για λόγους οικονομικούς, όπως εύκολα μπορεί κανείς να αντιληφθεί από τα παραπάνω, αλλά ως άνθρωπος με πολλά ενδιαφέροντα και δραστηριότητες, με διάθεση ενασχόλησης με τα κοινά (στον Πειραιά και στο χωριό μου), αλλά και για απόκτηση εμπειριών που θα με βοηθούσαν τόσο σε πιθανή ενεργότερη εμπλοκή μου στα κοινά ή για την καταγραφή των εμπειριών μου σε βιβλία (έχω ήδη εκδώσει δυο).
Ευτυχώς, ο κ. Ζορμπάς δεν αναφέρει ως «κυβερνητική εύνοια» το ότι εκλέγομαι συνεχώς από το 1998 πρόεδρος του «Συνδέσμου Αρκάδων Πειραιώς» ο οποίος «ευθύνεται» για τον ανδριάντα του Κολοκοτρώνη στην ομώνυμη πλατεία της πόλεως!
Φληναφήματα, λοιπόν, τα περί «ευνοίας» και μάλλον επρόκειτο για «χωρίς κέρδος κέρατα». Απλώς η κυβέρνηση είχε εκτιμήσει την πολιτεία μου κι εγώ εκμεταλλεύθηκα τις προτάσεις της για τη συλλογή εμπειριών.
«ΤΟ ΟΜΟΛΟΓΟ»
Με το που ανέλαβα στο ΤΣΠΕΑΘ, άρχισαν οι επισκέψεις διαφόρων αντιπροσωπειών Τραπεζών, Χρηματιστηριακών, Συμβούλων και άλλων, με την υποβολή διαφόρων επενδυτικών προτάσεων. ΄Ηταν ενδιαφέρουσες επαφές και μάθαινες τι γίνεται στον διεθνή τομέα. Τα έλεγα σε συναδέλφους του Οικονομικού ρεπορτάζ και μου απαντούσαν ότι «τα αποθεματικά μας είναι θαμμένα» και ότι «τα ταμεία των δημοσιογράφων σε άλλες χώρες θησαυρίζουν». Στις πάρα πολλές και διάφορες προτάσεις που μας έγιναν, κατά τα μέσα του 2006 με επισκέφθηκε η κ. Μπασπανέλου και μου μίλησε για διάφορα προϊόντα και για ομόλογα Δημοσίου. Ζήτησα πληροφορίες και έμαθα ότι «γνωρίζει τα θέματα καλά, είναι έντιμη και προέρχεται από το ΚΚΕ,».Ομολογώ ότι τρέφω ιδιαίτερη εκτίμηση στους ανθρώπους του συγκεκριμένου χώρου.
Μας πρότεινε το ομόλογο ΕΚΔΟΣΕΩΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ (Issuer Hellenic Republic) με εγγυημένο τόκο 6% για 5 χρόνια και στη συνέχεια σύνδεσή του με το επιτόκιο της στερλίνας σε σχέση με αυτό του ευρώ. Από τον υπολογισμό που γινόταν, με τον ανατοκισμό και μόνο των τόκων, θα είχαμε στα 20 χρόνια τουλάχιστον το επιτόκιο της Τ.τ.Ε με πιθανότητα να υπάρξουν πολύ μεγαλύτερα κέρδη.
Η παρουσίαση του ομολόγου έγινε, όπως γινόταν με όλες τις προτάσεις, στα γραφεία του ΤΣΠΕΑΘ. Η διαφορά από τις άλλες ήταν ότι α) το ομόλογο ήταν εκδόσεως και με εγγύηση του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ και β) ότι η εταιρεία που μας το πρότεινε ΔΕΝ ΖΗΤΟΥΣΕ ΑΜΟΙΒΗ επειδή, όπως δήλωσε η παρουσιάστρια, «με την πράξη της αυτή, θα ανέβαινε το κύρος της και θα μπορούσε να μπει πιο δυνατά στην αγορά».
Η επένδυση φαινόταν ότι ήταν σωστή, ότι ήταν ασφαλέστατη, αφού επρόκειτο για επένδυση σε έκδοση του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ,με εγγυημένο το κεφάλαιο και καλές αποδόσεις. Ενημέρωσα σχετικά τον Γ. Αϊδίνη, εκπρόσωπο της Ενώσεως Ιδιοκτητών στο Δ.Σ από τεσσαρακονταετίας, άνθρωπο κύρους και τεραστίας γνώσεως επί των ασφαλιστικών, δικηγόρο, τον άνθρωπο που έφτιαξε και οργάνωσε το «Αγγελιόσημο». Την επομένη μου είπε, αφού είχε ρωτήσει εκείνους που γνωρίζουν, προφανώς, ότι «η επένδυση θα είναι επωφελής για το Ταμείο».
Το Δημόσιο, λοιπόν, για να μη δανείζεται απ’ έξω, μας ζητούσε δανεικά από τα αποθεματικά, για να μη μεγαλώνει το δημόσιο χρέος, τα δε αποθεματικά μας είναι κρατικά χρήματα, προερχόμενα κυρίως από κοινωνικούς πόρους υπέρ τρίτων. Το Δημόσιο, με δυο λόγια, ζητούσε να δανειστεί από το δημόσιο!
Το Συμβούλιο συνεκλήθη από τον κ. Παπαδάκη (έτσι γινόταν πάντα) και παρίστατο ,όπως κάθε φορά, ο νομικός σύμβουλος κ. Σαρρής. Από την πρώτη στιγμή που ανέλαβα καθήκοντα είχα ζητήσει να παρίσταται ο νομικός σύμβουλος. Και πριν αρχίσει κάθε συνεδρίαση, τον ερωτώ. «Είμαστε έτοιμοι; Έχουμε νόμιμη απαρτία;» και αρχίζω μόνο αν απαντήσει θετικά. Έτσι και έγινε, έκανα την πρότασή μου, ο γεν. διευθυντής τόνισε ότι τα οικονομικά μας επέτρεπαν την επένδυση και αγοράσθηκε το ομόλογο. Τα διαδικαστικά τα ανέλαβε η διοίκηση. Η απόφαση ήταν ομόφωνη.
Μετά από οκτώ μήνες, ξέσπασε η «υπόθεση των ομολόγων» και το ΤΣΠΕΑΘ βρέθηκε στη δίνη των αναταράξεων. Γνωρίζοντας ότι είχαμε κάνει σωστή επένδυση, δεν πανικοβλήθηκα. Αγνόησα τα συνδικαλιστικά τερτίπια των κομματικών συνδικαλιστών και προσπάθησα να δω τι θα γίνει. Η ΕΣΗΕΑ κήρυξε δυο απεργίες και πίεζε για πώληση του ομολόγου καθένας έγραφε και έλεγε ότι ήθελε. Φυσικά, όλα αυτά ήταν πολιτικά τεχνάσματα, θεμιτά ίσως, αλλά όχι η πραγματικότητα. Έτσι, ενώ έγραφαν ότι «το ομόλογο του ΤΣΠΕΑΘ είναι σαπάκι» ή ότι «η αξία του είναι στο 70%», εγώ πέτυχα αποτίμηση του ομολόγου από τον οικονομικό κολοσσό της Calyon, βραχίονα της Credit Agricole, που ήταν 98,5%! Ένα «σαπάκι» ομόλογο, 19 χρόνια προ της λήξεώς του είχε αξία 98,5%! Την επομένη ήρθε στο Ταμείο έγγραφη προσφορά της Proton Bank για 132.200.000 ευρώ, αν θυμάμαι καλά. Τότε έμαθα ότι η εν λόγω Τράπεζα είχε συμμετοχή στο θέμα του ομολόγου. Πήγαμε με τον αντιπρόεδρο του ΤΣΠΕΑΘ Κ. Τσουπαρόπουλο στην Τράπεζα και μετά από διαπραγματεύσεις πετύχαμε να το πουλήσουμε για 133.100.000 ευρώ. Δηλαδή πουλήσαμε το ομόλογό μας ΔΕΚΑΕΝΝΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΔΥΟ ΜΗΝΕΣ ΠΡΙΝ ΤΗ ΛΗΞΗ ΤΟΥ ΜΕ ΚΕΡΔΟΣ 3.100.000 Ευρώ!
Ας ερωτηθεί ο κ. Ζορμπάς. Γιατί δεν ερεύνησε τα άλλα 24 ομόλογα, που έχουν ήδη χάσει το 50% της αξίας τους που τα εξέδωσαν μάλιστα ΙΔΙΩΤΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ και όχι το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΗΜΟΣΙΟ; Μήπως επειδή «το ομόλογο των δημοσιογράφων» εξασφαλίζει φωτογραφίες στις πρώτες σελίδες και τα πολυπόθητα «δεκαπέντε δευτερόλεπτα δημοσιότητας» στην τηλοψία; Ο καθένας στον χώρο του είναι γνωστός, όπως και τα «χούγια» του!
Αφού τελείωσε η περιπέτεια με την πώληση του ομολόγου, άρχισαν επιλεκτικές διαρροές και υπονοούμενα ότι δήθεν «υπήρξαν μίζες» και ερευνάται η υπόθεση.
Βεβαίως, είχα χρήματα, από νόμιμες συναλλαγές με τον Νικ. Δεσποτόπουλο, στον οποίο επώλησα προσωπικά περιουσιακά μου στοιχεία και ο οποίος, όπως μου είχε πει, ενεργούσε για λογαριασμό ομίλου επιχειρηματιών. Τα σχετικά συμφωνητικά σας παραδίδω. Η εφημερίδα ήταν έτοιμη να κυκλοφορήσει με εμένα διευθυντή (όπως είχα αναλάβει την υποχρέωση με το συμφωνητικό) αλλά η περιπέτεια στην οποία με ενέπλεξαν ,προφανώς επειδή τα γνωστά εκδοτικά και παραπολιτικά κέντρα έμαθαν ότι θα εκδοθεί μεγάλη κεντροδεξιά εφημερίδα (έχει γραφεί σε όλα τα blogs αλλά και στον Τύπο ότι «ο Καπράνος ετοιμάζει εφημερίδα με γραφεία στο Κολωνάκι») ήταν φυσικό να καθυστερήσει την έκδοση. Ας γυρίσουμε, όμως, στο περυσινό καλοκαίρι. Αντελήφθην αμέσως ότι οι διαρροές είχαν καθαρά πολιτικό στόχο και εγώ ήμουν «μοχλός». Ετσι, έσπευσα να δηλώσω εγγράφως ότι ΟΛΕΣ ΜΟΥ ΟΙ ΣΥΝΑΛΛΑΓΕΣ ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΙΜΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΦΑΝΕΙΣ και ότι ΟΥΔΕΜΙΑ ΑΡΧΗ ΜΕ ΕΧΕΙ ΚΑΛΕΣΕΙ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΣΤΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ.
Οι εκλογές στην ΕΣΗΕΑ έγιναν Ιούνιο και η παράταξη που με κατηγορούσε έχασε, επειδή το «σαπάκι» ομόλογο που είχαν ως όπλο, είχε ΠΟΥΛΗΘΕΙ ΜΕ ΚΕΡΔΟΣ! Εγιναν και άλλες εκλογές, αργότερα, τον Σεπτέμβριο. Κι εκεί έχασαν εκείνοι που με «φίμωσαν» επαγγελματικά (πολιτικά) ,αφού αναγκάσθηκα να βγω στη σύνταξη( η «Καθημερινή» δεν μου επέτρεπε να γράφω αλλά με πλήρωνε κανονικά, πράγμα που δεν ανεχόμουν).
Από τότε, περίμενα να με καλέσει η Δικαιοσύνη, την οποία υπηρέτησα κι εγώ από τη θέση του δημοσιογράφου καλύπτοντας όλες τις μεγάλες υποθέσεις (δίκη χούντας, βασανιστών, πραξικόπημα πυζάμας, Ειδικό Δικαστήριο) προκειμένου να δώσω τις εξηγήσεις που αποδεικνύουν ότι όλα όσα αναφέρονται στην «έκθεση»βάσει της οποίας κατηγορούμαι δεν έχουν σχέση με την αλήθεια και την πραγματικότητα.
Εξ όλων των ανωτέρω προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα ότι:
α) Ουδεμία παρανομία υπήρξε κατά τη λήψη απόφασης αγοράς του επιδίκου ομολόγου του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ.
β) Ουδεμία ζημία προέκυψε για το ΤΣΠΕΑΘ. Αντιθέτως, έναντι των υποθετικών – φανταστικών σεναρίων της δήθεν υπαξίας του ομολόγου, υπάρχει η βεβαιότητα και πραγματικότητα της επίτευξης κέρδους και οφέλους για το ΤΑΜΕΙΟ.
γ) Ουδεμία συναλλαγή μου συνδέεται με το ζήτημα της αγοραπωλησίας του ομολόγου.
δ) Όλες οι συναλλαγές μου, σε σχέση με κ. Δεσποτόπουλο, είναι άσχετες με το ομόλογο, επιγενόμενες και αφορούν τα αντικείμενα, στα οποία αναφέρονται οι προσαγόμενες συμβάσεις, όπως από την πρώτη στιγμή έχω δηλώσει δημοσίως.
______________________________
Δημήτριος Αθ. Καπράνος
Είναι ηλίου φαεινότερο, ότι ο τέως πρόεδρος του ΤΣΠΕΑΘ ο κ. Δ. Καπράνος πριν συντάξει το υπόμνημά του, το οποίο πριν από δυο περίπου βδομάδες κατέθεσε στον Εισαγγελέα κ. Λιόγα, είχε μελετήσει το πόρισμα Ζορμπά.
Αν και ο κ. Καπράνος υιοθετεί την γραμμή Σανιδά, χαρακτηρίζοντας το πόρισμα ως εμπαθή έκθεση προσωπικών απόψεων του συντάκτη, με το πολυσέλιδο υπόμνημά του όμως απαντά ουσιαστικά στο πόρισμα του κ. Ζορμπά, ως αυτό να είναι και το κατηγορητήριο. Ποιος έδωσε το πόρισμα Ζορμπά στον κ. Καπράνο;
Το μόνο βέβαιο πάντως είναι ότι δεν το έδωσε ο κ. Ζορμπάς. Δεν είναι δε τυχαίο ότι η δημοσίευση αποσπασμάτων του πορίσματος σε πρωϊνή εφημερίδα, συμπίπτει χρονικά με την κατάθεση του υπομνήματος Καπράνου στον Εισαγγελέα κύριο Λιόγα.
Αν το έδωσε ο κ. εισαγγελέας έπραξε ως όφειλε, πράγμα που σημαίνει ότι το πόρισμα αποτελεί στοιχείο της δικογραφίας και κ. Καπράνος, προκειμένου να δώσει εξηγήσεις έπρεπε να ενημερωθεί για τις αποδιδόμενες σ΄αυτόν κατηγορίες.
Το kentri.gr παραθέτει το 11σέλιδο υπόμνημα του κ. Καπράνου, το οποίο εκτός από τις προσωπικές επιθέσεις κατά του κ. Ζορμπά, αναπτύσσει το βιογραφικό του και το γενναιολογικό του δέντρο.
Καλούμαι ενώπιον Υμών προς παροχή εξηγήσεων, στο πλαίσιο συμπληρωματικής προκαταρκτικής εξετάσεως.
Προτού, όμως, παράσχω τις εξηγήσεις μου, νιώθω την ανάγκη να αναφέρω για το πρόσωπό μου τα ακόλουθα, ώστε να συνεκτιμηθούν:
Σύντομο βιογραφικό σημείωμα.
Γεννήθηκα το 1950 στον Πειραιά όπου και κατοικώ. Είμαι το τέταρτο από τα πέντε παιδιά του Ιατρού Αθανασίου Γ. Καπράνου (1905 – 1985), επί σειρά ετών συνδικαλιστού (Ιατρικός Σύλλογος Πειραιώς-Πανελλήνιος Ιατρικός Σύλλογος) και δημοτικού συμβούλου, ο οποίος ήταν τέκνο πάμπτωχης πολύτεκνης αγροτικής οικογένειας από το Καστρί Κυνουρίας, και της εκπαιδευτικού Σοφίας Πατσουράκου (1920-), θυγατέρας του Ιωάννου Β. Πατσουράκου, φιλολόγου και νομικού, βουλευτού Λακωνίας, συγγραφέως με αξιόλογο ιστορικό έργο και επί σειρά ετών διευθυντού της Ραλείου Παιδαγωγικής Ακαδημίας και πατρός οκτώ τέκνων - επιστημόνων. Η μητέρα μου, Σοφία Καπράνου – Πατσουράκου, διετήρησε από το 1948 μέχρι το 1967 τη «Σχολή Καπράνου» στην Παλαιά Κοκκινιά, μαθητές της οποίας υπήρξαν πολλές προσωπικότητες της πόλεως.
Είναι παντρεμένος από το 1974 με την Πειραιώτισσα Σταματίνα Κωνσταντίνου, κόρη Καθηγητή κλασσικής κιθάρας. Ο δε υιός μου, Αθανάσιος - Ανδρέας Καπράνος, είναι γνωστός κριτικός κινηματογράφου – δημοσιογράφος και μέλος της ΕΣΗΕΑ.
Όσον αφορά στην Οικογένειά μου.
Η αδελφή μου Σταματία Kellett - Καπράνου, σύζυγος Άγγλου αξιωματικού, τιμήθηκε το 2005 με το παράσημο της Βρετανικής Αυτοκρατορίας από τη Βασίλισσα Ελισσάβετ, σε αναγνώριση της προσφοράς της στην αγγλική κοινωνία, ως μαία.
Ο αδελφός μου, Δρ. Αριστοτέλης Καπράνος, είναι Καθηγητής στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Kalledonian της Γλασκώβης και διετέλεσε Καθηγητής και Πρύτανης στο Πανεπιστήμιο Strathclyde της Σκωτίας.
Ο αδελφός μου Δρ. Πλάτων Καπράνος, είναι ειδικός ερευνητής, επικεφαλής ερευνητικής ομάδας στο Πολυτεχνείο του Sheffield της Αγγλίας και θεωρείται από τους πρωτοπόρους στην έρευνα των κολλήσεων υψηλών συχνοτήτων. Έχει δε συχνή παρουσία σε διεθνή Συνέδρια και Σεμινάρια.
Ο αδελφός μου, Γεώργιος Καπράνος, είναι συνταξιούχος αξιωματικός του Εμπορικού Ναυτικού και ζει επίσης μονίμως στην Αγγλία με την οικογένειά του.
Ο ανεψιός μου (υιός του Αριστοτέλη) είναι ο παγκοσμίου φήμης «ροκ-σταρ» Alex Kapranos, ηγέτης του μουσικού σχήματος «Franz Ferdinand», που σήμερα θεωρείται από τα πρώτα ονόματα στον κόσμο. Ο Alex αρθρογραφεί κάθε Κυριακή στον «Guardian» και διδάσκει στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου.
Η επαγγελματική πορεία μου.
Τελείωσα το Γυμνάσιο στην Ιωνίδειο Πρότυπο Σχολή, το Λύκειο στο Ελληνογαλλικό Κολλέγιο «Άγιος Παύλος», έκανα βασικές μουσικές σπουδές στο Ωδείο Πειραιώς, και σπούδασα Πολιτικές Επιστήμες στην Πάντειο Ανωτάτη Σχολή Πολιτικών Επιστημών. Επίσης, έχω παρακολουθήσει σεμινάρια ΜΜΕ στο ΄Οσλο.
Στη διάρκεια της δικτατορίας, εργάσθηκα ως μουσικός σε γνωστά pop-rock σχήματα αλλά και ως μουσικός συνοδείας, πλάι σε γνωστά ονόματα της κεντρικής ελληνικής μουσικής σκηνής. Ενδεικτικά έχω παίξει πιάνο και πλήκτρα με τους Γ. Ζαμπέτα, Στ. Διονυσίου, Πόλυ Πάνου κ.ά. Παράλληλα συνεργαζόμουν με έντυπα της εποχής, κυρίως αθλητικές εφημερίδες και σατιρικά περιοδικά.
Στις 23 Ιουλίου 1974 πέρασα στην ενεργό δημοσιογραφία. Από το πρώτο βράδυ της Μεταπολίτευσης, βρέθηκα στην «Αθηναϊκή», καλύπτοντας την άφιξη του Κων. Καραμανλή στο Ελληνικό και όλα όσα συνέβησαν εκείνη τη νύχτα. Ακολούθως εργάσθηκα στη «Βραδυνή» και τη «Μεσημβρινή», ως ελεύθερος ρεπόρτερ και συντάκτης Ναυτιλίας και Πειραιά.
Το 1981 ο αείμνηστος Αλέκος Φιλιππόπουλος με συμπεριέλαβε στην ηγετική ομάδα που επανεξέδωσε το «Έθνος», με καθήκοντα Προϊσταμένου του τμήματος Δικαιοσύνης. Παρέμεινα στο «Έθνος» μέχρι το 1995. Εκλέγομαι επί 10 χρόνια συνδικαλιστικός εκπρόσωπος με μεγάλη πλειοψηφία. Εργάζομαι (από το 1977) στην «Καθημερινή», όπου παραμένω μέχρι και σήμερα ως αρθρογράφος.
Έχω πραγματοποιήσει δημοσιογραφικές αποστολές σε όλο τον κόσμο και έχω πάρει συνεντεύξεις από προσωπικότητες παγκόσμιας ακτινοβολίας, Υπουργούς, Αρχηγούς Κομμάτων, Πρωθυπουργούς, Πρόεδρους Δημοκρατίας. Συνεργάσθηκα με τα περιοδικά «Ταχυδρόμος», «Εικόνες», «Φαντάζιο», «Επίκαιρα», «Ένα» και «Οικονομικός Ταχυδρόμος», από τον οποίο αποχώρησα, όταν διέκοψε τη συνεργασία του ο μετέπειτα ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Γ. Μαρίνος.
Από το 1979 μέχρι το 1996 διατηρούσα τη στήλη της παρουσίασης και κριτικής δίσκων στο περιοδικό «Τηλέραμα».
Διετέλεσα ανταποκριτής των Νορβηγικών Πρακτορείων «I. P. F.» και «Headline» και έχω δημοσιεύσει ρεπορτάζ στα νορβηγικά περιοδικά «Det Nye» και «VG», καθώς και στη γαλλική εφημερίδα «France Dimanche». Το 1974, επί διευθύνσεως Μάνου Χατζιδάκι, άρχισα εκπομπές στο Α’ πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, που τις συνέχισα μέχρι το 1981, οπότε απολύθηκα για πολιτικούς λόγους.
Το 1977 κέρδισα το Γ’ Βραβείο Σκηνοθεσίας Μικρού Μήκους στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης με την ταινία «Κι εμείς καλύτερα».
Το 1985-86, παρουσίασα στην ΕΤ2, με τη Μιμή Ντενίση, τον Γιώργο Χατζηνάσιο, τον Απόστολο Καλδάρα και τον Πάνο Φαλάρα τη μουσική εκπομπή «Αφετηρίες».
Το 1987, με τον τότε δήμαρχο Πειραιώς Ανδρέα Ανδριανόπουλο και άλλους συνεργάτες, έσπασα το κρατικό μονοπώλιο, ιδρύοντας τον ραδιοσταθμό «Κανάλι Ένα 90.6». Έμεινα στο δημοτικό ραδιόφωνο 7 χρόνια ως διευθυντής ραδιοφωνίας.
Επέστρεψα το 2001 ως γενικός διευθυντής. Παραιτήθηκα τον Ιανουάριο του 2007.
Το 1989 ήμουν μεταξύ των πρώτων που στελέχωσαν το «Mega Channel», απ’ όπου παραιτήθηκα το 1992 μετά από διαφωνία με την τότε διεύθυνση ειδήσεων για τον τρόπο παρουσιάσεως των θεμάτων. Η παραίτησή μου απασχόλησε τότε τα ΜΜΕ, γιατί ήμουν «ο πρώτος που δεν άντεξε».
Επίσης, είμαι μέλος της Διεθνούς Ένωσης Δημοσιογράφων, της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ), εκλεγμένος σύμβουλος του Δευτεροβαθμίου Πειθαρχικού Συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ (1996-2002), ενώ διετέλεσα και Σύμβουλος του Γενικού Συμβουλίου της Πανελληνίου Ομοσπονδίας Ενώσεων Συντακτών (ΠΟΕΣΥ) και του Μικτού Συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ.
Το 2005 ανέλαβα Πρόεδρος του Ταμείου Συντάξεων Προσωπικού Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών Θεσσαλονίκης (ΤΣΠΕΑΘ) .
Είμαι Πρόεδρος του Συνδέσμου Αρκάδων Πειραιώς και αντιπρόεδρος του Συλλόγου Αποφοίτων St.Paul. Μέλος του Δ.Σ του Ελληνικού Ιδρύματος Γαστρεντερολογίας και Διατροφής, μέλος του Πειραϊκού Συνδέσμου, μέλος του Polar Bear Club της Νορβηγίας. Διετέλεσα Αντιπρόεδρος του Ελληνικού Φεστιβάλ Α.Ε. και μέλος του Δ.Σ. του «Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου» Α.Ε.
Σήμερα είμαι (χωρίς να εισπράττω οποιαδήποτε αποιβή) Αντιπρόεδρος του Δ.Σ. του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης ενώ ήμουν επί σειρά ετών μέλος της διοικήσεως της ποδοσφαιρικής ομάδας του «Εθνικού» Πειραιώς.
Οι διακρίσεις και βραβεύσεις μου.
1) Βραβείο «Μπότση» για την επί 30 χρόνια προσφορά μου στο χώρο της οικονομικής και κοινωνικής δημοσιογραφίας με επίκεντρο την Εμπορική Ναυτιλία.
2) Βραβείο ταινίας μικρού μήκους στο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου το 1977.
3) Έχω λάβει το Μετάλλιο της Πόλεως των Αθηνών.
4) Επίσης, έχω λάβει διάκριση από το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Πειραιώς για την κοινωνική μου προσφορά στη Ναυτιλιακή, Οικονομική και Πολιτιστική ζωή της πόλεως. Από την Πανελλήνια Ένωση Πλοιάρχων Εμπορικού Ναυτικού για την προσφορά μου στη Ναυτιλία, καθώς και από τον Σύνδεσμο Αποφοίτων Ιωνιδείου Σχολής για την προσφορά μου στην πόλη του Πειραιά, τη δημοσιογραφία, τη Ναυτιλία και τον Πολιτισμό.
5) Ανακηρύχθηκα «Απόφοιτος της Χρονιάς 2003» από το Σύνδεσμο Αποφοίτων της; Ιωνιδείου Σχολής για την προσφορά μου στον Πολιτισμό του Πειραιά.
Υπήρξα ιδιοκτήτης των περιοδικών «Yesterday», «Οxygen» («Οξυγόνο») και «The World of Builidings», καθώς και της εφημερίδας «To Φύλλο» («Il Foglio») , τα οποία επώλησα το 2006.
Από το 1974, κινούμαι συνεχώς στον χώρο της Εμπορικής Ναυτιλίας και θεωρούμαι ειδήμων της Ναυτιλιακής δημοσιογραφίας. Διατηρώ άριστες σχέσεις με τον εφοπλιστικό κόσμο αλλά και τις ναυτεργατικές ενώσεις. Είμαι γνώστης των θεμάτων του ναυτιλιακού χώρου και χαίρω εκτιμήσεως από όλους. Τα άρθρα μου στην «Καθημερινή»έχουν πολλές φορές μνημονευθεί σε διεθνείς συναντήσεις και συνέδρια.
Έχω μετάσχει ως εισηγητής σε περισσότερα από 50 συνέδρια, ελληνικά και διεθνή. Υπήρξα δυο φορές εισηγητής σε συνέδρια του «Economist» για τη Ναυτιλία και εισηγητής σε συνέδρια των Διεθνών Ναυτιλιακών Οργανισμών «Intertanko» και «Intercargo».
Εξέδωσα τη ναυτιλιακή επιθεώρηση «Greek Shipping Vision», που κυκλοφορούσε τέσσερις φορές τον χρόνο στον χώρο της Ναυτιλίας, ενώ από το 1996 μέχρι το 2006 διετέλεσα υπεύθυνος Τύπου στην ανά διετία παρουσιαζόμενη στον Πειραιά παγκοσμίου εμβελείας διεθνή ναυτιλιακή έκθεση «Ποσειδώνια».
Από το 2002 μέχρι και το 2007, οργάνωνα, κάθε μήνα, με τον συνεργάτη μου της ραδιοφωνίας Νίκο Αξαρλή, τους «Λογοτεχνικούς Αντιπερισπασμούς», δηλ. την παρουσίαση Πειραιωτών συγγραφέων ή συγγραφέων που το έργο τους αναφέρεται στον Πειραιά. Τέλος, μιλάω άπταιστα την Αγγλική και Γαλλική γλώσσα.
Η συγγραφική δραστηριότητά μου.
Έως σήμερα έχω συγγράψει τα ακόλουθα βιβλία:
1.«Εδώ Πολυτεχνείο», με τον Φίλιππο Καββαδία (Εκδόσεις Σάκκουλα, 1974).
2. «Το στάδιο Καραϊσκάκη θυμάται» με τον Γιώργο Αρκουλή (Εκδόσεις «Εντύπωση»(1999), επανέκδοση «Ελληνικά Γράμματα», 2004) και
3. «Ο τελευταίος των πέντε» (Εκδόσεις Καστανιώτη 2004), βιβλίο το οποίο αναφέρεται γύρω από τη ζωή του Λεωνίδα Ανδριανόπουλου, τελευταίου επιζώντος από της «θρύλους»του ελληνικού ποδοσφαίρου, με αναφορά στη σύγχρονη ιστορία της πόλεως του Πειραιά.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ «ΕΚΘΕΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΑΡΧΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΖΟΡΜΠΑ».
Εξ όσων αντιλαμβάνομαι, οφείλω να παράσχω εξηγήσεις επί του κειμένου υπό τον τίτλο: «ΕΚΘΕΣΗ του Προέδρου της Αρχής Γεωργίου Ζορμπά» με θέμα «Συναλλαγή ΤΣΠΕΑΘ επί ομολόγου του Ελληνικού Δημοσίου (ΟΕΔ) ονομαστικής αξίας 130.000.000 Ευρώ».
Ουσιαστικά καλούμαι να απαντήσω επί των προσωπικών απόψεων του κ. Ζορμπά. Συνεπώς, οφείλω να λάβω θέση και επί του κειμένου αλλά και επί της συμπεριφοράς και δράσεως του συντάκτη του, εφόσον πιστεύω ότι αυτά έχουν σχέση με την υπόθεση.
Με πείρα 35 ετών στη δημοσιογραφία και πάντα σε καίριες θέσεις και στο ρεπορτάζ (επί 11 χρόνια ήμουν προϊστάμενος του Τμήματος Δικαιοσύνης στο ΕΘΝΟΣ) εύκολα διαπιστώνω ότι η περίφημη «έκθεση» αποτελεί λίβελο εναντίον μου. Φθάνει, μάλιστα, στο σημείο να υποστηρίζει ότι «διατηρώ σχέσεις με υπουργό από τα φοιτητικά μας χρόνια» (προφανώς θα πρέπει να εννοεί στο Λονδίνο)! Δυστυχώς για τον συντάκτη του λιβελογραφήματος, εγώ ΔΕΝ ΣΠΟΥΔΑΣΑ ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΕΝΑ ΛΕΠΤΟ ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ. Με τον δε υπουργό στον οποίο αναφέρεται, και τον οποίο γνωρίζω, όπως και πολλούς άλλους ποιλιτικούς ως παλαιός πλέον και γνωστός δημοσιογράφος-πολιτικός αρθρογράφος, μας χωρίζει διαφορά ηλικίας τέτοια που για να υπήρξαμε συμφοιτητές θα πρέπει ή εγώ να ήμουν συνταξιούχος φοιτητής, που δεν ήμουν, ή εκείνος να άρχισε πανεπιστημιακές σπουδές από τα 12 χρόνια του, που μάλλον δεν άρχισε!
Στην προσπάθειά του να με ειρωνευθεί αλλά και να με «μπλέξει» ο συντάκτης της «Εκθέσεως», αναφέρει ως «κυβερνητική εύνοια» τον διορισμό μου ως μέλους του Δ.Σ. του «Ινστιτούτου Γαστρεντερολογίας και Διατροφής»! Πρόκειται για ΄Ιδρυμα το οποίο ίδρυσαν φίλοι ιατροί, με επικεφαλής τον διακεκριμένο Γαστρεντερολόγο Δημ. Καραμανώλη και την μεγάλη μας τραγωδό ΄Αννα Συνοδινού (θεραπεύθηκε από καρκίνο των εντέρων) οι οποίοι, γνωρίζοντας ότι ο πατέρας μου, Ιατρός Αθανάσιος Γ. Καπράνος, απεβίωσε από καρκίνο των εντέρων (η περίπτωσή του αναφέρεται ως «δείγμα» στο συγγραφικό έργο του χειρουργού Γ. Αυλάμη) μου εζήτησαν να μετάσχω στην προσπάθεια ενημερώσεως του κοινού και να συνδράμω την έκδοση του περιοδικού «Ευεξία και Διατροφή», πράγμα που αποδέχθηκα ασμένως, χωρίς, φυσικά, αμοιβή αλλά και με οικονομική μου συνεισφορά. Ελάχιστη μεν, αλλά ως «κεράκι» στην ψυχή του πατέρα μου. Εγώ, μάλιστα, υπέδειξα στους ιατρούς να ανατεθεί η προεδρία του Ιδρύματος στον παλιό διευθυντή μου της «Καθημερινής» Δημ. Παπαναγιώτου, τότε επί κεφαλής του Γραφείου Τύπου του Προέδρου της Δημοκρατίας! Και όλα αυτά επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ!
Δυστυχώς, υπάρχουν πολλοί προσωπικοί λόγοι για τους οποίους δέχομαι τα πυρά του συντάκτη αυτής της εμπαθούς εκθέσεως, γνωστοί σε πολλούς ανθρώπους του Τύπου και δη σε εκείνους που προέρχονται ή εργάζονται σε συγκεκριομένο εκδοτικό συγκρότημα. Δεν επιθυμώ, όμως, να Σας απασχολήσω με αυτά, διότι είμαι βέβαιος ότι τους λειτουργούς της Δικαιοσύνης απασχολούν μόνο στοιχεία που αποτελούν αντικείμενο της δικαστικής έρευνας. Επειδή, όμως, για λόγους εντυπωσιασμού (τίνος, άραγε;) αναφέρονται, υπαινικτικά, άσχετα ζητήματα, νιώθω την ανάγκη να απαντήσω επί αυτών, για να μπορείτε και εξ αυτών να αξιολογήσετε τη «σοβαρότητα» των λοιπών διαπιστώσεων.
1. Τον Απρίλιο του 2004, μου προτάθηκε από την κυβέρνηση η θέση του προέδρου του ΕΟΤ. Ενημέρωσα τον ιδιοκτήτη της «Καθημερινής» Αρ. Αλαφούζο και μου είπε «διαλέξτε. Την εφημερίδα ή τον ΕΟΤ». Απάντησα αρνητικά. Ζήτησα, όμως, λόγω της αγάπης μου προς την Τέχνη (έχω μουσικές σπουδές και ρίζες) να μετάσχω στην προσπάθεια του «Φεστιβάλ Αθηνών». Μια θέση χωρίς μεγάλη απασχόληση αλλά που θα μου επέτρεπε να γνωρίσω πλέον «εκ των έσω» τα τεκταινόμενα σε ένα τομέα που με ενδιέφερε. Μου ανετέθη η θέση του αντιπροέδρου, χωρίς αμοιβές και αξιώματα, αλλά με δυνατότητα αποκτήσεως επιπλέον δημοσιογραφικής εμπειρίας. ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΑΥΤΗ ΕΜΕΙΝΑ ΟΚΤΩ ΜΗΝΕΣ. Είχα συλλέξει ήδη αρκετή εμπειρία και γνώσεις για τη δουλειά μου και υλικό για ένα βιβλίο σχετικό με την κρατικοδίαιτη τέχνη στην Ελλάδα, που θα έγραφα αργότερα.
2. Μετά από λίγους μήνες, ο υπουργός Εργασίας και παλαιός μου συνάδελφος Πάνος Παναγιωτόπουλος, μου πρότεινε να αναλάβω την προεδρία του ΤΣΠΕΑΘ. Του απάντησα ότι «αυτή είναι δουλειά για συνταξιούχους κι εγώ εργάζομαι στην «Καθημερινή» και είμαι διευθυντής στο «Κανάλι Ένα». Κατά καιρούς ο υπουργός επανερχόταν και, τελικά, μου ζήτησε να μην επιμείνω στην άρνησή μου, διότι, κατά τα λεγόμενα του, ήμουν ο μόνος αποδεκτός απ’ όλες τις παρατάξεις. Έτσι, βρέθηκα πρόεδρος στο Ταμείο, ξεκαθαρίζοντας από την αρχή στον Γενικό Διευθυντή Γ. Παπαδάκη ότι «είμαι εργαζόμενος, δεν μπορώ να έχω την παρουσία που ίσως είχε ο προκάτοχός μου συνταξιούχος, εμπιστεύομαι τη Δημόσια Διοίκηση και δεν έχω κομματική ταυτότητα». Έτσι πορεύτηκα στη θητεία μου, χωρίς να πειράξω κανέναν και προσπαθώντας- στο λίγο χρόνο που είχα- να βελτιώσω την οργάνωση του ΤΣΠΕΑΘ. Μετά από 16 χρόνια, το Ταμείο περάτωσε τη διαδικασία και προσέλαβε 14 υπαλλήλους (ΑΣΕΠ). Οργανώθηκε τμήμα Αγγελιοσήμου με 30 υπαλλήλους επί συμβάσει, που προσέλαβε η ΕΠΗΕΑ και είναι το μοναδικό Ταμείο που επι των ημερών μου, υπέβαλε στο υπουργείο πλήρη αναλογιστική μελέτη! Επίσης έκλεισε ισολογισμούς μέχρι το 2006 ενώ η προηγούμενη διοίκηση δεν είχε κλείσει ούτε αυτόν του 1996! Από την πρώτη μέρα, δήλωσα στο Δ.Σ ότι το «μισθό» μου (500 ευρώ το μήνα) τον διέθετα για να στέλνουν ένα «καλάθι» σε κάθε υπάλληλο που εορτάζει, αφού το Δημόσιο δεν προέβλεπε τέτοιο κονδύλι για «κίνητρο».
3. Στο Νοσοκομείο «Μεταξά» με τοποθέτησε ο υπουργός Υγείας ως αντιπρόεδρο. Το σπίτι μου ήταν τότε «μεσοτοιχία» με το Νοσοκομείο και επειδή εκεί απεβίωσε ο πατέρας μου, χειρουργήθηκε (και σώθηκε) η σύζυγός μου και επειδή με τον Πειραιά με συνδέει η ίδια μου η ζωή (ο παππούς μου Ιω. Πατσουράκος, βουλευτής και διευθυντής της Ραλλείου Παιδαγωγικής Ακαδημίας, ο πατέρας μου αρχίατρος του Οίκου Ναύτου, η μητέρα μου ιδιοκτήτρια Εκπαιδευτηρίου) δέχθηκα, μήπως και βοηθήσω. Δεν εισέπραξα ποτέ αμοιβή. Νομίζω ήταν 700 ευρώ το μήνα, τα οποία διέθεσα με υπεύθυνη δήλωσή μου για την αγορά κρεβατιών για τους ασθενείς. Ενημέρωνα τον υπουργό συχνά και επεσήμαινα τα στραβά της λειτουργίας των Νοσοκομείων. Ήταν και αυτή μια ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ για έναν δημοσιογράφο, που γράφει συνήθως χωρίς να ξέρει «τι γίνεται μέσα».Η θέση αυτή με απασχολούσε ΜΙΑ ΩΡΑ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ.
4. Στο Δ.Σ του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, με αμοιβή νομίζω 400 ευρώ το μήνα, παρέμεινα λιγότερο από οκτώ μήνες. Κι εκεί συγκέντρωσα εμπειρίες, αλλά ο πρόεδρος όριζε στο συμβούλιο στις 4 το απόγευμα κι εγώ έπρεπε να είμαι στη δουλειά μου. Γι αυτό και παραιτήθηκα.
Γιατί δέχθηκα αυτές τις θέσεις; Όχι, βέβαια, για λόγους οικονομικούς, όπως εύκολα μπορεί κανείς να αντιληφθεί από τα παραπάνω, αλλά ως άνθρωπος με πολλά ενδιαφέροντα και δραστηριότητες, με διάθεση ενασχόλησης με τα κοινά (στον Πειραιά και στο χωριό μου), αλλά και για απόκτηση εμπειριών που θα με βοηθούσαν τόσο σε πιθανή ενεργότερη εμπλοκή μου στα κοινά ή για την καταγραφή των εμπειριών μου σε βιβλία (έχω ήδη εκδώσει δυο).
Ευτυχώς, ο κ. Ζορμπάς δεν αναφέρει ως «κυβερνητική εύνοια» το ότι εκλέγομαι συνεχώς από το 1998 πρόεδρος του «Συνδέσμου Αρκάδων Πειραιώς» ο οποίος «ευθύνεται» για τον ανδριάντα του Κολοκοτρώνη στην ομώνυμη πλατεία της πόλεως!
Φληναφήματα, λοιπόν, τα περί «ευνοίας» και μάλλον επρόκειτο για «χωρίς κέρδος κέρατα». Απλώς η κυβέρνηση είχε εκτιμήσει την πολιτεία μου κι εγώ εκμεταλλεύθηκα τις προτάσεις της για τη συλλογή εμπειριών.
«ΤΟ ΟΜΟΛΟΓΟ»
Με το που ανέλαβα στο ΤΣΠΕΑΘ, άρχισαν οι επισκέψεις διαφόρων αντιπροσωπειών Τραπεζών, Χρηματιστηριακών, Συμβούλων και άλλων, με την υποβολή διαφόρων επενδυτικών προτάσεων. ΄Ηταν ενδιαφέρουσες επαφές και μάθαινες τι γίνεται στον διεθνή τομέα. Τα έλεγα σε συναδέλφους του Οικονομικού ρεπορτάζ και μου απαντούσαν ότι «τα αποθεματικά μας είναι θαμμένα» και ότι «τα ταμεία των δημοσιογράφων σε άλλες χώρες θησαυρίζουν». Στις πάρα πολλές και διάφορες προτάσεις που μας έγιναν, κατά τα μέσα του 2006 με επισκέφθηκε η κ. Μπασπανέλου και μου μίλησε για διάφορα προϊόντα και για ομόλογα Δημοσίου. Ζήτησα πληροφορίες και έμαθα ότι «γνωρίζει τα θέματα καλά, είναι έντιμη και προέρχεται από το ΚΚΕ,».Ομολογώ ότι τρέφω ιδιαίτερη εκτίμηση στους ανθρώπους του συγκεκριμένου χώρου.
Μας πρότεινε το ομόλογο ΕΚΔΟΣΕΩΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ (Issuer Hellenic Republic) με εγγυημένο τόκο 6% για 5 χρόνια και στη συνέχεια σύνδεσή του με το επιτόκιο της στερλίνας σε σχέση με αυτό του ευρώ. Από τον υπολογισμό που γινόταν, με τον ανατοκισμό και μόνο των τόκων, θα είχαμε στα 20 χρόνια τουλάχιστον το επιτόκιο της Τ.τ.Ε με πιθανότητα να υπάρξουν πολύ μεγαλύτερα κέρδη.
Η παρουσίαση του ομολόγου έγινε, όπως γινόταν με όλες τις προτάσεις, στα γραφεία του ΤΣΠΕΑΘ. Η διαφορά από τις άλλες ήταν ότι α) το ομόλογο ήταν εκδόσεως και με εγγύηση του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ και β) ότι η εταιρεία που μας το πρότεινε ΔΕΝ ΖΗΤΟΥΣΕ ΑΜΟΙΒΗ επειδή, όπως δήλωσε η παρουσιάστρια, «με την πράξη της αυτή, θα ανέβαινε το κύρος της και θα μπορούσε να μπει πιο δυνατά στην αγορά».
Η επένδυση φαινόταν ότι ήταν σωστή, ότι ήταν ασφαλέστατη, αφού επρόκειτο για επένδυση σε έκδοση του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ,με εγγυημένο το κεφάλαιο και καλές αποδόσεις. Ενημέρωσα σχετικά τον Γ. Αϊδίνη, εκπρόσωπο της Ενώσεως Ιδιοκτητών στο Δ.Σ από τεσσαρακονταετίας, άνθρωπο κύρους και τεραστίας γνώσεως επί των ασφαλιστικών, δικηγόρο, τον άνθρωπο που έφτιαξε και οργάνωσε το «Αγγελιόσημο». Την επομένη μου είπε, αφού είχε ρωτήσει εκείνους που γνωρίζουν, προφανώς, ότι «η επένδυση θα είναι επωφελής για το Ταμείο».
Το Δημόσιο, λοιπόν, για να μη δανείζεται απ’ έξω, μας ζητούσε δανεικά από τα αποθεματικά, για να μη μεγαλώνει το δημόσιο χρέος, τα δε αποθεματικά μας είναι κρατικά χρήματα, προερχόμενα κυρίως από κοινωνικούς πόρους υπέρ τρίτων. Το Δημόσιο, με δυο λόγια, ζητούσε να δανειστεί από το δημόσιο!
Το Συμβούλιο συνεκλήθη από τον κ. Παπαδάκη (έτσι γινόταν πάντα) και παρίστατο ,όπως κάθε φορά, ο νομικός σύμβουλος κ. Σαρρής. Από την πρώτη στιγμή που ανέλαβα καθήκοντα είχα ζητήσει να παρίσταται ο νομικός σύμβουλος. Και πριν αρχίσει κάθε συνεδρίαση, τον ερωτώ. «Είμαστε έτοιμοι; Έχουμε νόμιμη απαρτία;» και αρχίζω μόνο αν απαντήσει θετικά. Έτσι και έγινε, έκανα την πρότασή μου, ο γεν. διευθυντής τόνισε ότι τα οικονομικά μας επέτρεπαν την επένδυση και αγοράσθηκε το ομόλογο. Τα διαδικαστικά τα ανέλαβε η διοίκηση. Η απόφαση ήταν ομόφωνη.
Μετά από οκτώ μήνες, ξέσπασε η «υπόθεση των ομολόγων» και το ΤΣΠΕΑΘ βρέθηκε στη δίνη των αναταράξεων. Γνωρίζοντας ότι είχαμε κάνει σωστή επένδυση, δεν πανικοβλήθηκα. Αγνόησα τα συνδικαλιστικά τερτίπια των κομματικών συνδικαλιστών και προσπάθησα να δω τι θα γίνει. Η ΕΣΗΕΑ κήρυξε δυο απεργίες και πίεζε για πώληση του ομολόγου καθένας έγραφε και έλεγε ότι ήθελε. Φυσικά, όλα αυτά ήταν πολιτικά τεχνάσματα, θεμιτά ίσως, αλλά όχι η πραγματικότητα. Έτσι, ενώ έγραφαν ότι «το ομόλογο του ΤΣΠΕΑΘ είναι σαπάκι» ή ότι «η αξία του είναι στο 70%», εγώ πέτυχα αποτίμηση του ομολόγου από τον οικονομικό κολοσσό της Calyon, βραχίονα της Credit Agricole, που ήταν 98,5%! Ένα «σαπάκι» ομόλογο, 19 χρόνια προ της λήξεώς του είχε αξία 98,5%! Την επομένη ήρθε στο Ταμείο έγγραφη προσφορά της Proton Bank για 132.200.000 ευρώ, αν θυμάμαι καλά. Τότε έμαθα ότι η εν λόγω Τράπεζα είχε συμμετοχή στο θέμα του ομολόγου. Πήγαμε με τον αντιπρόεδρο του ΤΣΠΕΑΘ Κ. Τσουπαρόπουλο στην Τράπεζα και μετά από διαπραγματεύσεις πετύχαμε να το πουλήσουμε για 133.100.000 ευρώ. Δηλαδή πουλήσαμε το ομόλογό μας ΔΕΚΑΕΝΝΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΔΥΟ ΜΗΝΕΣ ΠΡΙΝ ΤΗ ΛΗΞΗ ΤΟΥ ΜΕ ΚΕΡΔΟΣ 3.100.000 Ευρώ!
Ας ερωτηθεί ο κ. Ζορμπάς. Γιατί δεν ερεύνησε τα άλλα 24 ομόλογα, που έχουν ήδη χάσει το 50% της αξίας τους που τα εξέδωσαν μάλιστα ΙΔΙΩΤΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ και όχι το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΗΜΟΣΙΟ; Μήπως επειδή «το ομόλογο των δημοσιογράφων» εξασφαλίζει φωτογραφίες στις πρώτες σελίδες και τα πολυπόθητα «δεκαπέντε δευτερόλεπτα δημοσιότητας» στην τηλοψία; Ο καθένας στον χώρο του είναι γνωστός, όπως και τα «χούγια» του!
Αφού τελείωσε η περιπέτεια με την πώληση του ομολόγου, άρχισαν επιλεκτικές διαρροές και υπονοούμενα ότι δήθεν «υπήρξαν μίζες» και ερευνάται η υπόθεση.
Βεβαίως, είχα χρήματα, από νόμιμες συναλλαγές με τον Νικ. Δεσποτόπουλο, στον οποίο επώλησα προσωπικά περιουσιακά μου στοιχεία και ο οποίος, όπως μου είχε πει, ενεργούσε για λογαριασμό ομίλου επιχειρηματιών. Τα σχετικά συμφωνητικά σας παραδίδω. Η εφημερίδα ήταν έτοιμη να κυκλοφορήσει με εμένα διευθυντή (όπως είχα αναλάβει την υποχρέωση με το συμφωνητικό) αλλά η περιπέτεια στην οποία με ενέπλεξαν ,προφανώς επειδή τα γνωστά εκδοτικά και παραπολιτικά κέντρα έμαθαν ότι θα εκδοθεί μεγάλη κεντροδεξιά εφημερίδα (έχει γραφεί σε όλα τα blogs αλλά και στον Τύπο ότι «ο Καπράνος ετοιμάζει εφημερίδα με γραφεία στο Κολωνάκι») ήταν φυσικό να καθυστερήσει την έκδοση. Ας γυρίσουμε, όμως, στο περυσινό καλοκαίρι. Αντελήφθην αμέσως ότι οι διαρροές είχαν καθαρά πολιτικό στόχο και εγώ ήμουν «μοχλός». Ετσι, έσπευσα να δηλώσω εγγράφως ότι ΟΛΕΣ ΜΟΥ ΟΙ ΣΥΝΑΛΛΑΓΕΣ ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΙΜΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΦΑΝΕΙΣ και ότι ΟΥΔΕΜΙΑ ΑΡΧΗ ΜΕ ΕΧΕΙ ΚΑΛΕΣΕΙ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΣΤΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ.
Οι εκλογές στην ΕΣΗΕΑ έγιναν Ιούνιο και η παράταξη που με κατηγορούσε έχασε, επειδή το «σαπάκι» ομόλογο που είχαν ως όπλο, είχε ΠΟΥΛΗΘΕΙ ΜΕ ΚΕΡΔΟΣ! Εγιναν και άλλες εκλογές, αργότερα, τον Σεπτέμβριο. Κι εκεί έχασαν εκείνοι που με «φίμωσαν» επαγγελματικά (πολιτικά) ,αφού αναγκάσθηκα να βγω στη σύνταξη( η «Καθημερινή» δεν μου επέτρεπε να γράφω αλλά με πλήρωνε κανονικά, πράγμα που δεν ανεχόμουν).
Από τότε, περίμενα να με καλέσει η Δικαιοσύνη, την οποία υπηρέτησα κι εγώ από τη θέση του δημοσιογράφου καλύπτοντας όλες τις μεγάλες υποθέσεις (δίκη χούντας, βασανιστών, πραξικόπημα πυζάμας, Ειδικό Δικαστήριο) προκειμένου να δώσω τις εξηγήσεις που αποδεικνύουν ότι όλα όσα αναφέρονται στην «έκθεση»βάσει της οποίας κατηγορούμαι δεν έχουν σχέση με την αλήθεια και την πραγματικότητα.
Εξ όλων των ανωτέρω προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα ότι:
α) Ουδεμία παρανομία υπήρξε κατά τη λήψη απόφασης αγοράς του επιδίκου ομολόγου του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ.
β) Ουδεμία ζημία προέκυψε για το ΤΣΠΕΑΘ. Αντιθέτως, έναντι των υποθετικών – φανταστικών σεναρίων της δήθεν υπαξίας του ομολόγου, υπάρχει η βεβαιότητα και πραγματικότητα της επίτευξης κέρδους και οφέλους για το ΤΑΜΕΙΟ.
γ) Ουδεμία συναλλαγή μου συνδέεται με το ζήτημα της αγοραπωλησίας του ομολόγου.
δ) Όλες οι συναλλαγές μου, σε σχέση με κ. Δεσποτόπουλο, είναι άσχετες με το ομόλογο, επιγενόμενες και αφορούν τα αντικείμενα, στα οποία αναφέρονται οι προσαγόμενες συμβάσεις, όπως από την πρώτη στιγμή έχω δηλώσει δημοσίως.
______________________________
Δημήτριος Αθ. Καπράνος