Το άρθρο είναι αφιερωμένο στα παιδιά της ΑΒΕΞ που δεν φοβούνται να κοιτάζουν τον ήλιο.
Τραυματικές εμπειρίες από τους συνεχιζόμενους πολέμους…, τις εμφύλιες συγκρούσεις, τους διωγμούς, τους εκτοπισμούς. Παραβίαση των δικαιωμάτων τους…, διάλυση της οικογένειας τους…, θάνατος, φυγή γονέων, βίαιες πράξεις ενάντια σε οικείους ανθρώπους, απώλειες, αποχωρισμοί- πολλοί αποχωρισμοί. Βίαιη στρατολόγηση…, εκμετάλλευση, θύματα ή μάρτυρες βιασμών και βασανιστηρίων… Τραυματική εμπειρία από την επιθυμία και το όνειρο για μια καλύτερη ζωή που μπροστά στο ερώτημα αν έπρεπε τελικά να φύγουν ή ακόμα χειρότερα μπροστά στο δίλημμα, εδώ είναι χειρότερα ή εκεί (χώρα προέλευσης), δεν υπάρχει απάντηση…
Περισσότερα...
Εν μέσω της διαπραγμάτευσης για το «ελληνικό ζήτημα» διέρρευσε το μυστικό σχέδιο της Γερμανίας για μια νέα ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική που κατά ορισμένους ονομάζεται εσφαλμένα και «σχέδιο για μια Ευρώπη δύο ταχυτήτων». Ο συγκεκριμένος τίτλος είναι ατυχής, διότι η Ευρώπη δύο και περισσοτέρων ταχυτήτων υφίσταται από την δεκαετία του 80 και δεν είναι κάτι νέο.
Αναρωτηθήκαμε άραγε από πού μπορεί να προέρχονται φράσεις όπως οι ακόλουθες: Γιατί βρίσκομαι σε αυτή την κατάσταση; Γιατί δεν ξέρω ποιος είμαι και που ανήκω; Γιατί είμαι συνέχεια απογοητευμένος, μόνος; Που βρίσκεται η οικογένεια μου, άραγε ζουν ή πέθαναν; Και αν πέθαναν τότε ποιο το νόημα εγώ να υπάρχω; Γιατί δεν έχω φίλους αλλά πολλούς συνταξιδιώτες; Γιατί μου φαίνονται όλα τόσο δύσκολα, γιατί το μυαλό μου έχει κολλήσει στο παρελθόν; Γιατί νιώθω τόση πίεση που δεν ξέρω πώς να την εκφράσω και αν πρέπει να την εκφράσω; Γιατί τα βράδια κλαίω; Γιατί δεν ξέρω αν τελικά έκανα καλά που έφυγα, άραγε θα μπορέσω να τους ξαναδώ; Δεν θα γυρίσω ποτέ πίσω, δεν θα τους δω ποτέ ξανά, Γιατί δεν μπορώ να πάρω μια απόφαση…
Η οικονομική κρίση έφερε στο, επίκεντρο της δημόσιας αντιπαράθεσης την αντίθεση μεταξύ δημοσιονομικού αυταρχισμού και διατήρησης κοινωνικών κεκτημένων ως κυρίαρχη γραμμή διαμάχης μεταξύ δεξιάς και αριστεράς. Μια διαμάχη χωρίς σαφείς διαχωριστικές γραμμές αλλά γεμάτη με ακαθόριστες και ασαφής αφηγήσεις καθώς και πολυποίκιλους αφορισμούς. Ποτέ άλλοτε δεν ανέκυψε τόσο ζωτικά το ερώτημα γύρω από τα ουσιαστικά περιεχόμενα της διαμάχης μεταξύ αριστεράς και δεξιάς.
Περισσότερα...
Η Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας εορτάζεται κάθε χρόνο στις 10 Οκτωβρίου. Με τον τρόπο αυτό, τόσο η Παγκόσμια Ομοσπονδία Ψυχικής Υγείας όσο και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, στοχεύουν στην ευαισθητοποίηση και ενημέρωση της κοινής γνώμης για την ψυχική ασθένεια. Και αυτό γιατί ακόμα και στις μέρες μας, η ψυχική ασθένεια εξακολουθεί να γίνεται αντιληπτή από τους περισσότερους ως κάτι το μυστηριώδες, το τρομακτικό, το ανεξήγητο και να συνοδεύεται από λανθασμένες αντιλήψεις, δοξασίες, προκαταλήψεις που λαμβάνουν τις διαστάσεις μύθου. Ο άνθρωπος με ψυχική νόσο προσδιορίζεται ως ο τρελός, ο κακός, ο επικίνδυνος ο δαιμονισμένος και καλείται να αντιμετωπίσει εκτός από την ίδια του τη νόσο, ένα ανεξίτηλο σημάδι ντροπής και απαξίας- το κοινωνικό στίγμα. Ο στιγματισμός, το στίγμα της ψυχικής νόσου, η δυσφημιστική αυτή ιδιότητα που αποδίδεται στο άτομο του στερεί το δικαίωμα της κοινωνικής αποδοχής, το αναγκάζει να κρύβει την αιτία που προκαλεί αυτή την αρνητική κοινωνική αντιμετώπιση και το οδηγεί σε σημαντικές απώλειες όπως αυτή του αυτοσεβασμού.
Περισσότερα...
Οι πενιχρές εξαγγελίες Σαμαρά και οι παχυλές εξαγγελίες Τσίπρα στην έκθεση Θεσσαλονίκης, επαναφέρουν πάλι στην χώρα μας την παράδοξη συζήτηση περί κοστολόγησης προγραμματικών προτάσεων. Λες και αν παρουσίαζαν τα κόμματα κοστολογημένες προτάσεις θα τηρούσαν τις εξαγγελίες τους. Εντούτοις όμως επιμένουν τα ΜΜΕ να συνδέουν άσκοπα την κοστολόγηση προγραμματικών δεσμεύσεων με έναν αυτόματο πιλότο υλοποίησης.
«Είμαι ένας πρόσφυγας στην άκρη αυτής της σελίδας, ποιος ξέρει αν αύριο ή μεθαύριο θα με πετάξουν από τη γη» Athari Zahir
Η 20η Ιουνίου είναι Παγκόσμια Ημέρα αφιερωμένη στους Πρόσφυγες, στους ανθρώπους που αναγκάστηκαν να αφήσουν πίσω τους τα πάντα για να ξεφύγουν από τη φρίκη του πολέμου και των διώξεων. Των ανθρώπων που δεν επέλεξαν να τραπούν σε φυγή αλλά πιέστηκαν να αποχωριστούν τις οικογένειες τους, την ταυτότητα τους, τον εαυτό τους, μπροστά στη θέα και τον κίνδυνο του θανάτου. Των ανθρώπων που προσπάθησαν να φύγουν με κίνδυνο να τους απαγάγουν, να τους βιάσουν, να τους βασανίσουν… Των ανθρώπων που η επιλογή δεν έχει πολλές εναλλακτικές αλλά περιορίζεται ανάμεσα στον τρόμο…. στη φυγή… στο όνειρο για κάτι καλύτερο… και στην πραγματικότητα που μπορεί να γίνει πολύ πιο εφιαλτική…
Ποια κοινωνική ομάδα θεωρείται, εννοιολογείται και αντιμετωπίζεται ως ριζική πρόκληση; «Δυνητικός κίνδυνος; Απειλή για την ασφάλεια, την εργασία, την υγεία, τα ασφαλιστικά δικαιώματα, την εθνική κυριαρχία, την καθημερινή ζωή της Ελλάδας αλλά και των άλλων ευρωπαϊκών κρατών; Σε ποια κοινωνική ομάδα τα μέλη της προσδιορίζονται ως φιγούρες του «Ξένου», του «Άλλου», του «Διαφορετικού»; Φιγούρες, κομπάρσοι και παράλληλα σκιώδεις πρωταγωνιστές μιας καθημερινότητας του παραλόγου, στην οποία πρέπει να υποδυθούν, να υποκριθούν, να οριστούν, να αυτό-προσδιοριστούν, να ετεροπροσδιοριστούν, να οριοθετηθούν, να αντιληφθούν, να υπερβούν, επικαλυπτόμενες και εναλλασσόμενες, τυπικές- άτυπες διαστάσεις, διαδικασίες, διαφοροποιήσεις. Να συνθέσουν την υπόσταση τους και να μεταβούν από μια «παράνομη» ταυτότητα σε μια πιο «νόμιμη» αλλά όχι και τόσο «μόνιμη». Σε μια ταυτότητα βάσει της οποίας τους αναγνωρίζεται και τους αποδίδεται αύξοντας αριθμός ύπαρξης και υπόστασης, αλλά ως εκεί. Φαίνεται εξάλλου να είναι αρκετό…
Οι σημερινές πολύ-πολιτισμικές -και γιατί όχι και «πολύ-πολιτισμένες» κοινωνίες, πληθωρικές και συνεπείς στην ανομοιογένεια τους, μπορούν να φιλοξενούν το ξένο και το διαφορετικό και να δίνουν «άσυλο» σε κάθε τι που μέχρι πρότινος ο κοινωνικός έλεγχος μιας κλειστής κοινωνίας δεν επέτρεπε να σκιάζει την ακεραιότητα της. Η «προσωρινή φιλοξενία» λειτουργεί προστατευτικά και δεν αφήνει περιθώρια στους διαφορετικούς άλλους με τις ετερόκλητες επιθυμίες, αναζητήσεις, συνήθειες, κουλτούρες, να θέσουν υπό αμφισβήτηση τη φυσιογνωμία της κυρίαρχης ομάδας.
Η φαινομενολογία της κρίσης όπως εκτυλίσσεται στην χώρα μας θυμίζει ένα σχόλιο του Economist για την Αργεντινή στο οποίο αναφέρεται ότι " δεν είναι δύσκολο να εισέλθει μια χώρα σε σταθερή τροχιά παρακμής. Δεν χρειάζεται κάτι το ακραίο, οι αδύναμοι θεσμοί, οι επαρχιώτες πολιτικοί, η οκνηρή εξάρτηση από μερικές πλουτοπαραγωγικές πηγές και η συστηματική άρνηση της πραγματικότητας αρκούν". Με την συστηματική άρνηση της πραγματικότητας αγνοήθηκαν ορισμένες επάλληλες αλήθειες οι οποίες κρυβόταν στο υπογάστριο του κρατούντος πολιτικού και κοινωνικοοικονομικού συστήματος. Οι αλήθειες αυτές έδειξαν ότι τα μεταπολιτευτικά θεμέλια πάνω στα οποία συγκροτήθηκε η ελληνική κοινωνία είναι αδύναμα και δεν επαρκούν για να σηκώσουν την πορεία της χώρας προς ένα σύγχρονο μέλλον.
Περισσότερα...