Μία ακόμη πρόκληση από τους δικαστές
Θα ήταν άδικο και με αφορμή την προκλητική αύξηση των μισθών τους, να τα βάζει κανείς συλλήβδην με όλους τους δικαστές. Πολλοί είναι οι δικαστές που δεν συμφωνούν, όχι πως δεν θέλουν τα χρήματα, αλλά διαφωνούν με τον τρόπο που διεκδικούνται.
Κανείς δεν διαφωνεί, ότι είναι υποχρέωση της Πολιτείας, να εξασφαλίζει στους δικαστές αμοιβές ανάλογες προς το ύψιστο λειτούργημά τους, να διασφαλίζει και να σέβεται την ανεξαρτησία τους. Οι δικαστές πρέπει να μπορούν να διάγουν αξιοπρεπή βίο, προκειμένου, χωρίς βιοτικές φροντίδες, να είναι απερίσπαστοι στο υψηλό τους έργο.
Το ερώτημα είναι: Κατά πόσον οι παχυλότερες των αμοιβών εγγυώνται, ότι οι δικαστές θα ασκούν ευόρκως, με ευσυνειδησία ανεξαρτησία γνώμης, ανεπηρέαστα, ανεξίκακα και ευσυνείδητα την ύψιστη πολιτειακή λειτουργία απονομής της Δικαιοσύνης;
Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα, φρονώ, ότι βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με την απάντηση στα ακόλουθα δύο καίρια ερωτήματα: Ποια τα κίνητρά τους να ακολουθήσουν τον δικαστικό κλάδο; Επέλεξαν λειτούργημα ή επάγγελμα;Την ανυπόκριτη απάντηση σ΄ αυτά τα ερωτήματα την οφείλουν στην κοινωνία όλοι οι δικαστές.
Αν επέλεξαν λειτούργημα, η αφοσίωση στο λειτούργημά τους, δεν συμβιβάζεται με κοσμική ζωή, προκλητική διαβίωση, που δημιουργεί υποχρεώσεις και δεσμεύσεις με ότι αυτό συνεπάγεται.
Αν όμως επέλεξαν «προσοδοφόρο επάγγελμα», το οποίο μάλιστα, προσφέρεται προς εκμετάλλευση, δικαιολογούνται να μετέρχονται, όπως όλοι οι ανέντιμοι επαγγελματίες, θεμιτά και αθέμιτα μέσα, προκειμένου να αποκτήσουν όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα.
Ο θυμόσοφος λαός μας λέει το γνωστό: «το έχει η κούτρα του να κατεβάζει ψείρες». Με άλλα λόγια, φιλοχρήματοι δικαστές, δεν θα χάνουν την ευκαιρία να εκμεταλλεύονται τη θέση τους, όσες αυξήσεις και να κερδίσουν με τις αποφάσεις του Μισθοδικείου, που εκδίδουν για λογαριασμό τους.
Ελαστικές συνειδήσεις, συνειδήσεις στη ναφθαλίνη, συνειδήσεις «εν ύπνω»
Ο δικαστής κρίνει τους συνανθρώπους του και η κρίση του, όποια και αν είναι, γίνεται απόφαση και υποχρεωτικά εφαρμόζεται. Για να ανταπεξέλθει ο δικαστής στο υπεράνθρωπο έργο του, πρέπει να διαθέτει ξεχωριστές ιδιότητες και αρετές. Για να γίνεται απρόσβλητος από αδυναμίες, πάθη, φόβους και υπολογισμούς, η πολιτεία τον έχει θωρακίσει με ισοβιότητα και οικονομική εξασφάλιση.
Βέβαια η εκάστοτε κυβέρνηση θέλει να παρεμβαίνει στο έργο του και να τον χρησιμοποιεί και αυτό το επιτυγχάνει με δικαστές που, μόνο για την αναρρίχηση τους στην κορυφή της δικαστικής ιεραρχίας νοιάζονται.
Δυστυχώς πολλοί δικαστές έχουν ελαστική συνείδηση, ενδίδουν σε πιέσεις, χρηματίζονται, υπηρετούν συμφέροντα και σκοπιμότητες, βάζοντας τη συνείδησή τους στη ναφθαλίνη ή την θέτουν «εν ύπνω».
Κανείς δεν διαφωνεί, ότι είναι υποχρέωση της Πολιτείας, να εξασφαλίζει στους δικαστές αμοιβές ανάλογες προς το ύψιστο λειτούργημά τους, να διασφαλίζει και να σέβεται την ανεξαρτησία τους. Οι δικαστές πρέπει να μπορούν να διάγουν αξιοπρεπή βίο, προκειμένου, χωρίς βιοτικές φροντίδες, να είναι απερίσπαστοι στο υψηλό τους έργο.
Το ερώτημα είναι: Κατά πόσον οι παχυλότερες των αμοιβών εγγυώνται, ότι οι δικαστές θα ασκούν ευόρκως, με ευσυνειδησία ανεξαρτησία γνώμης, ανεπηρέαστα, ανεξίκακα και ευσυνείδητα την ύψιστη πολιτειακή λειτουργία απονομής της Δικαιοσύνης;
Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα, φρονώ, ότι βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με την απάντηση στα ακόλουθα δύο καίρια ερωτήματα: Ποια τα κίνητρά τους να ακολουθήσουν τον δικαστικό κλάδο; Επέλεξαν λειτούργημα ή επάγγελμα;Την ανυπόκριτη απάντηση σ΄ αυτά τα ερωτήματα την οφείλουν στην κοινωνία όλοι οι δικαστές.
Αν επέλεξαν λειτούργημα, η αφοσίωση στο λειτούργημά τους, δεν συμβιβάζεται με κοσμική ζωή, προκλητική διαβίωση, που δημιουργεί υποχρεώσεις και δεσμεύσεις με ότι αυτό συνεπάγεται.
Αν όμως επέλεξαν «προσοδοφόρο επάγγελμα», το οποίο μάλιστα, προσφέρεται προς εκμετάλλευση, δικαιολογούνται να μετέρχονται, όπως όλοι οι ανέντιμοι επαγγελματίες, θεμιτά και αθέμιτα μέσα, προκειμένου να αποκτήσουν όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα.
Ο θυμόσοφος λαός μας λέει το γνωστό: «το έχει η κούτρα του να κατεβάζει ψείρες». Με άλλα λόγια, φιλοχρήματοι δικαστές, δεν θα χάνουν την ευκαιρία να εκμεταλλεύονται τη θέση τους, όσες αυξήσεις και να κερδίσουν με τις αποφάσεις του Μισθοδικείου, που εκδίδουν για λογαριασμό τους.
Ελαστικές συνειδήσεις, συνειδήσεις στη ναφθαλίνη, συνειδήσεις «εν ύπνω»
Ο δικαστής κρίνει τους συνανθρώπους του και η κρίση του, όποια και αν είναι, γίνεται απόφαση και υποχρεωτικά εφαρμόζεται. Για να ανταπεξέλθει ο δικαστής στο υπεράνθρωπο έργο του, πρέπει να διαθέτει ξεχωριστές ιδιότητες και αρετές. Για να γίνεται απρόσβλητος από αδυναμίες, πάθη, φόβους και υπολογισμούς, η πολιτεία τον έχει θωρακίσει με ισοβιότητα και οικονομική εξασφάλιση.
Βέβαια η εκάστοτε κυβέρνηση θέλει να παρεμβαίνει στο έργο του και να τον χρησιμοποιεί και αυτό το επιτυγχάνει με δικαστές που, μόνο για την αναρρίχηση τους στην κορυφή της δικαστικής ιεραρχίας νοιάζονται.
Δυστυχώς πολλοί δικαστές έχουν ελαστική συνείδηση, ενδίδουν σε πιέσεις, χρηματίζονται, υπηρετούν συμφέροντα και σκοπιμότητες, βάζοντας τη συνείδησή τους στη ναφθαλίνη ή την θέτουν «εν ύπνω».
